Если тебе кто-то нужен, это конец всему.
- - -
Deprosyan çoğu kişiler için önemsiz ve sürekli olan bir şeyken bazıları için ise hayatını bitiren şeydi.
Aslında her şey bu cümlelerle açıklanabilirdi.Birinin cenneti diğerinin cehhennemi olabiliyordu.Birinin mutluluğu diğerinin ölüm sebebi olabiliyordu.
Bu dünyada çekilen azaplar birilerinin zevki olabiliyordu.
Düşüncesiz zihinler,karanlığa gömülmüş düşünceler ve kirli lafların var olduğu bedenler ise nedensiz bu dünyanın en mutluluğa erişeniydi hep.
"Kusura bakma geciktim biraz."dedi Seokjin önüme kahve kupasını koyarkan.
"Önemli değil."dedim kafamı iki yana sallarken.
Gülümsedi ve kahvesinden bir yudum aldı."Kim Seokjin ben.28 yaşındayım buraya geliş sebebim."dedi ve uzun bir nefes çekti ciğerlerine."Belki sonra anlatırım."dedi ve zoraki bir tebessüm sundu bana.
Kafamı usulca salladım ve kahvemden bir yudum daha aldım.
"Bende Park yani artık Min Jimin.23 yaşındayım."dedim.
"Eşinle aran nasıl?"dedi şüpheyle.Kaşlarımı çattım.Neden merak etmişti ki?"Yanlış anlama sadece çevreden birkaç kişinin onun nefret edilecek biri olduğunu söylediğini duydum.Bende doğrusunu merak ettim."
Ne denirdi şimdi bu cümlelere karşın?Nasıl derdim bir ölüyle yaşıyorum nasıl biri bilmiyorum diye.
"Onlar aptal.Kişinin dış görünüşü nefret edilecek bir sebep değil."dedim sadece.İkimizde susunca gözlerim tekrardan buldu onu.Hâlâ öylece bakıyordu.
"Bir mesleğin var mı?"dedim.Kafasını sallayınca merakla ona baktım.
"İdari amirim.Hastanede."dedi.Gülümsedim ve başımı salladım."Senin?"
"Nereden geldin buraya?Yani doğduğun yer?"dedim kekelememek için zorlanırken.
"Gwacheon."dedi sadece.
Başımı salladım ve ortadaki gergin havayla daha çok gerildim.Enseme çıkan ellerim saçlarıma daldı öylece.
"Tekrardan teşekkür ederim."dedi ben uzun süre konuşmayınca.
"Bir rahatsızlığın mı vardı?Yoksa kalp krizi miydi?"dedim.
"Kalp yetmezliği."dedi ve yutkundu.Kaşlarım şaşkınlıkla kalkarken gözlerim endişeyle doldu.
"Bunu bilerek-"dedim fakat tahmin etmiş gibi konuştu.
"Dayanamadım.Her hareketin sonucunda uzun bir nefes darlığı yaşamaktan yoruldum Jimin.İnsanım sonuçta.Bazen isteklerimin önüne geçemiyorum."dedi tedirginlikle gözleri üzerimde gezinirken.
"Ben varım artık, bir daha böyle şeylere kalkışma.Öyle istediğin gibi hareket edemezsin anlayacağın."dedim onun gülmesi için hafif kıkırdarken.
Güldü lakin gözleri öyle acı dolu bakıyordu ki kalbimin ağrıdığını hissettim.
"Kalp krizi miydi?"dedim hastalığın oluşmasını sağlayan nedenlerden birini sunarken.
Kafasını salladı yavaşça.
"Ama merak etme gayet iyiyim.Normalde ömür boyu tedavisi olan hastalığı ben sekiz yıldır görüyorum ve mucize gibi ama aldığım ilaçların kalbimi eski haline getirmeye başladığını söyledi doktorlar."dedi ve gözleri umutla parladı.
Onun içindeki umut parçası yüreğime bir tomurcuk ekti.Bugünden sonra ise onun gibi olmaya çalışacaktım biliyordum.
Genişce gülümsedim hatta gözlerim kapanacak kadar.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Need|Yoonmin
Fanfiction-mpreg- Eğer dört duvar bir yuva olmasaydı inan çoktan gitmiştim.
