Если тебе кто-то нужен, это конец всему.
- - -
İnsanı yakan ilk şey belki de görülmemek.
Boğazında yara açılacak denli sessiz çığlıkların duyulmadığı, haykıra haykıra susmanın görülmediği, içindeki acıya nazaran tebessüm etmenin zorluğunu hissedilmediği vakit intihar ne de fettan.
Yine de insanoğlu yaşıyor her şeye rağmen.En beteri de bu belki.
"Altına sevgilimi mi aldın bu sefer de?"dedi koyu ve tok bir ses.
Kaşlarım çatılarak döndüm karşımdaki adama.
"Jay Park."dedim gözlerimi kısarak. "Adi herif."
"Senin ne haddine."diyerek yakamdan sertçe kaldırdı koltuktan.
"Bırak yakamı."diye göğsüne sertçe vursamda acıyla inleyip dişlerini sıktı sadece. "Hem ne sevgilisinden bahsediyorsun sen?"
"Yoongi benim sevgilim."dediğinde büyük bir balyoz darbesiyle geriye savruldum lakin dudaklarıma yerleşen acı gülüş yanlış olmasını ister gibi haykırır şekilde. "Niye yanındasın onun?"
"Aptal.Hiç değişmemişsin.Hiçbir şeyden hab-"derken değdi dudaklarıma pis dudakları.Gözlerim acıyla açıldı ve itmeye çalışsamda ağır bedeni bir milim geriye gitmedi.
Acıyla bağırmaya çalıştığım sırada bedenimi masaya yasladı ve dili dudağımda gezindiğinde midem hiç olmadığı kadar bulandı ve genzimi yakan bir acıyla sarstı bedenimi.
Kapı açıldığında Yoongi'nin gözleri beni ve hemen ardından Jay'e kaydı ve bana takılı kaldı.
Dudakları sonunda dudaklarımdan ayrıldığında titreyen bedenim hızla zemine düştü ve boş olan midemden acı su hızla zemine boşaldı.
Jay kapıdan çıkarken Yoongi,öylece onun gitmesine izin verdi.
"Yoongi inan bana."dedim fakat nefesim yetmedi içimdeki korkuyla. "İstemedim.Yalvarırım inan bana."diyerek başımı öne eğdim.
Kalçasını topuğuna yasladığında gözlerim utançla yakasını buldu.
Bana inanmasını sayıklarken bir anda yüzüme tükürdü.
Beklemediğim anda olan bu tepkisi canımı öyle bir yaktı ki bir türlü akamayan göz yaşlarım boşalırcasına aktı yanaklarıma.Temizlemek ister gibi dudaklarıma aksa da hiç silinmeyen kir sadece arttı.
"İbne."dedi tiksinerek, konuşmak istediğimde elini kaldırdı. "Siktir git şimdi.Bir daha eve adımını atma."dediğinde yüreğime inen acılı korkunun zehri bulaştı ve bedenim acıyla geriye savruldu.
Kalbim duvarlarını parçalarcasına çarptı ve bedenim hiç olmadığı kadar sarsıldı.
"Yapma yalvarırım."dedim kesilen soluğumun bitirdiği sesimle.
Ayağa kalktı ve masasına geçti sadece.
"Ben istemedim.Neden inanmıyorsun?"dedim ayağa kalkıp ona dönerken.
"Geçmişinde orospu olan birine neden inanayım?"dediğinde zihnim son darbeyi yemişçesine parçalandı.Görüş alanım silikleşti ve kulaklarım çınladı onun sesiyle.
Konuşmak ve haykırmak istedim tüm her şeyimi fakat soluğum ciğerime yetmezken dilime varmıyordu.Nefes alamadığım için çırpınarak hızla çıktım odasından.
Birliğin dışına çıktım fakat yer öyle çok sarsılıyordu ki sendelerken düştüm kuma.Tanrı acımı söndürmek için gök boşalırcasına yağdırdı yağmuru.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Need|Yoonmin
Fanfiction-mpreg- Eğer dört duvar bir yuva olmasaydı inan çoktan gitmiştim.
