Если тебе кто-то нужен, это конец всему.
- - -
İnsanın yapı taşıdır aile.
Ve ufacık sevilmeye muhtaç bir çocuğun yapı taşı kırık olursa eğer bu eksikliği kapatmak için yanlış yollara sapabilir.
Çocuk yaşında koca bir sevgi boşluğuna bıraktığınız çocuklar ne yazık ki cehennemin en azaplı katına atılır ve çırpınırken o lavların arasında bedeni daha çok çürüyebilir.
Dalmışım uykuya yanaklarımda kuruyan yaşlarla.Sedyemin hareket ettirilmesiyle uyanmak istedim lakin uyku öylesine cezbediciydi ki açamadım gözlerimi.
O azaplı feci günün ardından geçen koca bir hafta Yoongi'yi göremeden içimde koca bir hasret susuzluğuyla kurudum öylece.
Bacaklarımı hissediyordum hatta bugün yürüyecektim kısa bir sürede olsa.
Odaya alındığımda Jeongguk yanıma geldi.İlk iki gün yanımda kalmış daha sonra ise büfe için gitmişti.Bazen uğrayıp tekrar gidiyordu.
"Hyung.Sana iyi bir haberim var."dediğinde yüzüne çıktı gözlerim. "Yoongi hyung burada."
"Ne?"dedim aniden yataktan kalkarken.
"Dur, gelecek yorma kendini."dedi beni omuzlarımdan yatağa bastırırken.Halime dayanamayıp güldü ve saçlarımı karıştırdı. "Heyecanını hiç kaybetme olur mu hyung.Ben gidiyorum kendine iyi bak."dedi ve ayrıldı odadan.
Jeongguk'un gidişinin ardından Yoongi açtı kapıyı.Yüzümde bastırmadığım hafif bir tebessüm ve kasıklarımdaki sancılarla bekledim onu.
Lakin yüzündeki yaralarını görünce soldu gülüşüm gibi heyecanım.
"Yoongi ne oldu sana?"dedim telaşla.
Bana döndü hep yorgun olan gözleri.
"Sorularını sonraya sakla."dedi yanımdaki koltuğa oturup başını duvara yaslarken.
Yüzündeki yaralar yeterince canımı yakmaz gibi bir de boynunda kızarık, uzun ve kalın çizikler nutkumu kesti.
Benim de yandı yüzüm ve boyum.
Anla artık Amiral.Ben senin çektiğin her acıyı kendime kabul görmüşüm.Öyle çok benimsemişim ki seni kendimi feda etmişim sana.
Her bir zerresine hasretle tutuştuğum varlığına bir adım dahi yaklaşamadım yine.Ayağıma pranglar vurdu dili ve ben çakıldım olduğum yere.
"Nerede biliyor musun?"dediğinde ona döndüm.Gözleri nihayet çehremde gezindi. "Baban."dediğinde gözlerimi sıkıca yumdum.
Yüreğime ağır geliyordu o adamın babam oluşu.Kanından olmak kendimden nefret ememe sebep oluyordu.
"Ya da her neyse işte.Polislerin bulacağı yok."dediğinde sertçe nefes verdim.
"Babamın vurduğunu nereden biliyorsun?"dedim.
"Tahmin etmek zor olmadı."
"Her şeyi biliyorsun değil mi?"dedim ve yutkundum.
Gözlerini yorgunluğa boğan şeyi bile bilmezken o benden tiksinecek denli her şeyimi biliyordu.
"Bu yüzden mi bu dinmeyen nefretin?"dedim ve tebessüm ettim.Acı bir yaş dudaklarıma kondu.
"Sus."dedi ve başını ovaladı.
Yutkundum ve odada yankılandı bastırmadığım hıçkırığım.Hafifçe ve acı içinde ona arkamı döndüm.Gözlerimden akan yaşlar kanlı yüreğime aktı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Need|Yoonmin
Fanfiction-mpreg- Eğer dört duvar bir yuva olmasaydı inan çoktan gitmiştim.
