දැන් පැය ගාණක් තිස්සේ මගෙ ඇස් දෙක phone එකේ මයි....දැන් ring වෙයි දැන් ring වෙයි කියලා බලන් ඉන්නවා තාම නෑ...එයා බස් එකට නැන්ඟේ 6ට කිට්ටු වෙද්දී...දැන් 9ටත් ළගයි.... තාම ගියේ නැද්ද මේ කොල්ලා....මං හිතන්නෙ පැය 2ක් 2 හමාරක් යනවා ඇති මෙහෙ ඉඳන් යන්න...දැන් නම් බලන් ඉඳලා ඉඳලාම එපා වෙලා අසුබ සිතුවිලිත් පහල වෙනවා...phone එක ගත්තට කතා කරන්නේ නැති වෙයිද..
ඔව් එයා phone එක ගත්තා.... මන් හිටි ගමන් එතනින් එන්න ආවාම මන් ගියපු දිහාම බලන් හිටපු එයා එහෙමම අනිත් අතට phone එකත් අරන් එහෙමම දුවලා ගිහිං ඒ වෙද්දීත් ස්ටෑන්ඩ් එකෙන් එළියට දාලා තිබුණු සෙනඟ පිරිලා හිටපු,එයාගෙ නමින් කිවුවොත් අන්තිම බස් එකේ ෆුට් බෝඩ් එකේ එල්ලෙනවා මං බලාගෙන....
එයා එහෙම යනවා දැක්කම හිතට දැනුණේ ලොකු දුකක්...ආව ගමන් බස් එකට නඟින්න දුන්නා නම් ටිකක් නිදහසේ හිටගෙන හරි යන්න තිබුණා.මං උණත් ආවෙ ගියේ බස් එකේ...වාහන තිබුණත් පපා කිව්වේ ඒ දේවල් උණත් පුරුදු වෙන්න ඕනා කියලා.ඒත් මේ තරම් කල් ඔය විදිහට නම් කවදාවත් ගිහිං නෑ...හිටගෙන උණත් ගියේ කළාතුරකින් දවසක...මොකද මෙහෙ ඕනා තරම් බස් තිබුණා...විනාඩි 5න් 5ට...එයා ඒ බස් එකේ අමාරුවෙන් එල්ලුන හැටි මැවි මැවි පෙනෙද්දී පපුව පිච්චිලා ගියා...ගිහිං බස් එකෙන් බහිනකං...සීට් එකක් හම්බෙන එක කෙසේ වෙතත් ෆුට් බෝඩ් එකෙන් උඩට ගොඩවෙන්න ලැබුණොත් ලොකු දෙයක්....
YOU ARE READING
💚❤️ 🆁🅴🅼🅾🆁🆂🅴 ❤️💚 𝚈𝚒𝚉𝚑𝚊𝚗 - Complete -
Fanfiction🥀🥀🥀🥀🥀🥀🥀 FF/NonFf හදිසියෙන් යද්දී ඔබ දුරට මාගෙන් දුටුවාද කඳුලු දෑසේ ඒ ආදරයයි මා පැතුවේ ඉක්මනින් එන්න මා කීව වචනේ ඇයි නෑසුනා වාගේ තනිකම විතරක් ඉතිරි කළේ මේ පපුවේ ගිනි දැල්වේ එක මොහොතක් ඉන්නට බෑ ඈතින් පෙර වාගේ ඔය තුරුලේ තව මොහොතක් ඉන්නට බෑ ආයෙත්...