That Thing Called Love (Cambridge Academy Series 1)

Chapter 46: Void

Chapter 46

Void

Mitchie's.

I was crying endlessly at Justin's arms while he's patting my back worriedly. Naikuyom ko ang dalawang kamao ko habang yakap si Justin. Nagusot tuloy ang t-shirt niya but I know he doesn't mind.

Ayoko na.

Desidido na ko. 

I am so done with this life.

I am so done with my Dad. 

I have never been this rebellious in my life but he made me like this. Wala na akong paki kung naging indecisive na ko. Hindi ko na kayang tumira sa iisang bahay kasama siya.

It's either, he will leave. Or I will.

I stopped from sobbing when my emotions were flooded by anger. 

"Mitchie," sinubukan akong habulin ni Justin habang dahan-dahan akong umaakyat pataas sa kwarto ko. He's now behind me and now trying to stop me from my tracks. Inaalis ko lang ang kamay niya sa braso ko at nagdire-diretso pa din sa pag-akyat.

"Mitchie, please." 

He stood infront of me when we successfully reached the end of the stairs. Halata ang pagkalito sa mukha niya kung anong gagawin niya, kung hahawakan ba ko o yayakapin. 

Umiling lang ako ng umiling. "Pagod na ko, Just. Pagod na ko. Ayoko na. Please. Hayaan mo na lang ako. Please…" I broke down again and cried like a baby.

Katulad ng palagi niyang ginagawa, sinalo niya na naman ako. 

"We'll figure this out together, okay?" he whispered at me while gently stroking my hair. Unti-unti, tumahan ako.

"I hate him so much," I mumbled referring to my Dad.

"I know. I know. Ssh." 

Niyakap ko ulit siya ng mahigpit, doon ibunubuntong lahat ng galit ko. "I hate him to the core! Ayoko ng tumira kasama siya. Desidido na ko, Justin. I am leaving this house." 

Humiwalay ulit ako sa yakap niya at this time hindi na ko nagpapigil. Agad-agad kong kinuha ang luggage ko sa walk-in closet and started to put all my clothes there. Wala sa sariling pinaglalagay ko ang mga damit ko sa loob habang walang tigil na naman ang pagtulo ng luha ko.

That scenario always crosses my mind which makes my heart heave in anger that results in my tears. Nasasaktan ang puso ko. Ilang beses na ba kong nadurog ng paulit-ulit?

At ngayon, ubos na ko. 

My heart aches even more remembering what my Dad did and the scenario I saw earlier makes me more in pain. Napahawak na lang ako sa dibdib ko nang maramdaman ko ang paninikip nito. And I started to have trouble breathing…

Which made me faint in the floor and the last word I heard was Justin's voice calling me.

Justin's.

"Mitchie!" 

Huli na para masalo ko siya dahil bumagsak na siya sa carpeted floor ng walk-in closet niya. Matindi ang pagkakabagsak ni Mitchie pero dahil naka-carpet ang sahig niya dito, hindi 'yun nag-cause ng pagka-bagok ng ulo niya dahil mas lalo akong mawawala sa katinuan kapag nangyari pa 'yon.

I placed her head in my lap and I keep on tapping her cheek but she's not responding. Dahil sa sobrang panic, binuhat ko na siya at agad-agad dinala sa kotse ko. Nagtanong pa ang mga maids kung ano ang nangyari pero wala na akong oras para sagutin pa sila.