Gmail Hatası|Texting

4.7

"Bunu duyduğuma cidden sevindim. Ela yavaştan buraya alışıyordu. Bu haberi duyunca oldukça sevinecek." Onur telefonda Kaya'yla konuşurken kapı eşiğinde gizlice onları dinliyordum. Neyden bahsettiğini oldukça merak ediyordum. Telefonu kapattıktan sonra kapıya doğru gelen adım sesleri duyuldu. Hızlıca odaya ilerledim ve kapıyı kapattım. Adım sesleri yaklaştı. Onur kapıya iki kez vurdu. "Ela Hanım, müsait misiniz?"

"Gelebilirsin Onur!" Hızlıca yatağa oturdum. Kapıyı yavaşça açtı. Yüzündeki keyifli gülümsemesiyle bana yaklaştı. Anlamayarak ona bakıyordum. "Ne oluyor?"

"Beni Kaya aradı. Düşman şirketlerle aralarındaki kavgalığa son vermek adına bir belge imzalamışlar. Yarın seni Kaya almaya gelecek. Akşamında da Emre'lerle buluşacakmışsınız." Bu cümleleri o kadar rahat söylemesi benim şaşkınlığımı kat kat arttırdı. Heyecanla olduğum yerden kalktım. Yıllarca bu anı beklemiş gibiydim. Mutluluğumu içimde tutamayarak hızlıca Onur'a sarıldığımda Onur şaşkınlıkla birkaç saniye duraksadı. Ardından abi edasıyla sırtımı sıvazladı.

"Bu gün benim son günüm burada o zaman?" Heyecanla geriye çekildiğimde Onur başıyla beni onayladı. Hızlıca olduğum yerden kalktım. "Çiçek bahçesine son kez gideceğim."

"Anlaşıldı. Yasemin abla çikolatalı kek yapmış, sana getiririm." Başımla onu onayladım. Hızlıca kapıyı açtım ve hızlı adımlarla bahçeye doğru çıktım. Renk renk çiçeklerin arasına kendimi attım. Araya oturdum. Düşünmeye ihtiyacım vardı. Kendimle konuşmak için harika bir yer, aynı zamanda da zaman dilimiydi.

"Yarın buradan çıkacaksın. Ne yapmayı düşünüyorsun?"

"Sanırım uzun süre annemlere gideceğim. Köyü, sakinliği ve sevdiğim kişileri özledim."

"Kaya? Sana söz verdiği gibi 1 ay içinde çıkmanı sağladı. Affedecek misin?"

"Biz uyuşmuyoruz. Onun hayatı benim için çok tehlikeli. Bunu kabul edemem."

"Onu affetmek çok istiyorum."

"Biliyorum. Ancak yine bu durumu yaşamaktan korkuyorum."

"Kendine biraz zaman ayır. Geri döndüğünde tekrardan konuşursunuz. Ha?"

"Sanırım öyle yapacağım." Derin bir nefes verdim ve çimenlere uzandım. Kendimle konuşmak için geldiğim bu yerde oldukça daralmıştım. Gözlerimi kapattım ve saçlarımı okşayan rüzgara kendimi bıraktım.

-💬-
Kaya Çevik'in Anlatımıyla...
1 gün sonra...

Heyecanla elimdeki zambakları arka koltuğa koydum. Arabayı çalıştırdım. Hızlıca Ela'nın yanına sürmeye başladım. Çok heyecanlıydım. Sözümü tutmuş, onu en yakın zamanda çıkarmıştım. Beni affedeceğinden emindim.

"Ela Hanım, sakin olun. Bizden bu kadar nefret ettiğinizi düşünmüyordum." Onur'un alaylı sesi duyulduğunda Ela'nın küçük bir kahkahası duyuldu.

"Öyle deme! Sizi özleyeceğim." Ela'nın neşeli sesi kulaklarıma dolarken arabadan çıktım. Zambakları aldım ve gülümseyerek eve doğru yaklaştım. Kapıyı yavaşça açtığımda Onur ile Ela'nın sarıldığını gördüm. Vedalaşıyor olmalılardı. Ancak ona koyduğum mesafe kuralını atladığı için çok az olsa da sinirlenmiştim.

"Ela." Mırıldanır bir şekilde Ela'ya seslendim. Ela kafasını bana çevirdiğinde gülümsedim. Onur Ela'nın kulağına bir cümle fısıldadı. Ela hiç bir şey demeden beni incelenmeye devam ettiğini fark ettiğimde yutkundum. Tepkisiz kalması oldukça beni şaşırtmıştı.

"Gidelim mi? Arabada konuşuruz." Onu onayladığımda Yasemin ablayla vedalaştı. Beraber evden ayrıldık, arabaya doğru ilerledik. Kapıyı açtığımda sürücü koltuğunun yanına yerleşti. Arka koltuktan zambakları alıp sürücü koltuğuna oturdum. Elimdeki çiçeği Ela'ya verdiğimde beni kırmamak adına gülümsediği belliydi. Yavaş yavaş affedecektir.

"Nereye gitmek istersin?" Hızlıca arabayı çalıştırdım. Ormandan ayrılırken sessizlik devam ediyordu. Ela derin bir nefes verdi.

"Kaya, her şey bu kadar kolay olamaz." Anlamayarak göz ucuyla ona baktım. Devam etmesi için sessizliğimi korudum. "Seni kırmak istemiyorum ancak kendimi toparlamam lazım."

"Toparlarız çiçeğim, toparlarız. Söz veriyorum bir daha böyle bir şey olmayacak." Dedim güven vermek amacıyla. Ela başını onaylanmaz şekilde salladı. Anlamayarak ona baktığımda derin bir nefes verdi.

"Güvenemiyorum." Hayal kırıklığıyla önüme dönüp arabayı sürmeye devam ederken sessizlik arabayı doldurdu. "Ben uzun bir süre annemlerde kalmayı düşünüyorum."