Kitabın yayınlanma tarihi: 07.05.2022 🖤
Kitabın Final tarihi: 12.02.2023 🖤
Not: 15 yaşında yazdığım bir kurgudur yazım hataları ve anlatım dili eksik olduğunu belirtmek isterim.)
Tanrı kızlar yaratmış Erlere satmak için. İnsan büyür beşikte Mezarda yatmak için.
Ve… Kahramanlar can verir Yurdu yaşatmak için…
-Hüseyin Nihal Atsız- &
Hayat öyle bir sınavdı ki bizler için, o sınavı geçmek için çabalardık. Bizler belki de bu sınav için doğmuştuk, hayatın gerçeklerini görmek için bu sınava tabir tutulmuştuk.
Ben Asi Keskin. Terörle Mücadele Savcısı Asi Keskin. Dikbaşlı Asi derler bana. Asi dikbaşlı demekti. İsmim buradan geliyordu. Dikbaşlı olmamdan.
Keskin gibisin derdi babam. Keskin olduğum kadar dikbaşlı olduğumu da söylerdi. Bu yüzden ismim Asiydi.
Peki bu yaşadığımız hayatın adı neydi?
Acı, mutluluk, hüzün, sevgi, aşk, savaş.. Hangisiydi tam olarak?
Benim hayatımın adı savaştı. Doğduğum ilk andan beri savaşmıştım ben. Savaşmak zorunda bırakılmıştım belki de.
Şimdi ise savaşmama sebep olanların savaşmasına sebep oluyordum. Ben ne yaşadıysam, onlar da teker teker yaşadıklarımı yaşasın istiyordum.
Acının ne olduğunu öğretmek istiyordum.
Öğrenicekler miydi peki?
Hayır öğrenmeyeceklerdi. Sadece benim vicdanım rahatlayacaktı ya da ben vicdanımın rahatladığını sanacaktım.
Gözlerimi kaçırıp derin bir nefes aldım. Cevap vermedim dediği şeye, veremedim belki de. Ne diyebilirdim ki? Ne cevap verilirdi buna?
"Sana yaşattıklarını onlara yaşatmak istiyorsun. Belki de dikbaşlılığın buradan geliyor. Ama sana birşey söyleyeyim mi savcım?"
Kaşlarımın bir tanesini kaldırdım söyle dercesine.
"Güçlüsün savcım. Sonucu ne olursa olsun güçlü olmak ne bunu çok iyi biliyorsun. Kendini kaybetmene izin verme."
"Bence sen psikolog olmalıydın üsteğmenim. Yanlışlıkla mı geldin buraya?" Diyerek sırıttım. Eğer sırıtmasaydım eminim ki ağlayacaktım.
"Biz de az şey yaşamadık be savcım." Diye mırıldandı üsteğmen.
"Annen baban asker, seni güzel yetiştirmişler. Bir ikizin ve kız kardeşin var onlarla da iyi anlaşıyorsun. Ne yaşadın üsteğmenim?" Dedim hafif sert sesimle.
"Size aile konusunda birşeyler yaşadığımı söylemedim savcım. Ben size yardımcı olmaya çalışmıştım ama gerek yokmuş anlaşılan. Eyvallah." Diyerek ayağa kalkıp yürümeye başladı üsteğmen.
"Dur!" Dedim önüne geçerek. Bunu kastetmemiştim. Beni yanlış anlamıştı.
"Bir insan ailesinden darbe yiyince diğer meseleler benim için önemsiz oluyor. Ben bu yüzden böyle söyledim. Beni yanlış anlamanı istemem üsteğmenim."
"Önemi yok savcım. İyi günler." Diyerek hızla uzaklaştı yanımdan.
Yine dikbaşlılığımı konuşturmuştum ama bu sefer işler ters gitmişti.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
