Esaret

29

Baran 2 gündür kızı tamamen kendi haline brakmışdı kolay değildi bu 2 ayda yaşadıkları ve en önemlisi son öğrendiği gerçek

Gülşah hanım bu iki günde oğluyla pek çok kez konuşmuş ve Güneşi geri getirmesini ve ya kendisinin kızın yanına gitmesi için ikna etmeğe çalışsa da  Baran Annesini kesin bir dille reddetmişdi

Kendiside biliyordu kıza ne kadar zarar verdiğini bunu Annesi ve ya başkası değilde kendisi düzeltmeliydi

Baran bir saatdir yatağında dönüp duruyordu uyku tutmayacağını anlayınca balkona çıkıp hava almaya karar verdi

Baran balkona çıkdığında Güneşinde balkonda oturduğunu gördü

kız o kadar dalmışdı ki adamın geldiğini
ruhu bile duymamışdı
Baran kızı korkutmamak için hafif öksürür gibi yaparak kendisini belli etdi

Güneş başını çevirerek adama bakdı ve hiçbir şey demeden yine manzaraya daldı

Baranda aynı Güneş gibi gelip balkonun en köşesinde oturdu
ayaklarınıda aynı onun gibi aşağıya sarkıtarak manzarayı izlemeğe başladı

Bir süre sonra Güneş konuşmaya başladı

"Bu konağın manzarası diğerinkinden daha güzel "

Baran kızın onunla konuşacağını  hiç düşünmüyordu hele manzara hakkında konuşacağı hiç aklına geşmezdi

Baran şaşırmış vaziyyetde hala susarken Güneş konuşmaya devam etdi zaten şu anda konuşduğu yanındakı adam değilde belkide kendisiydi

"Biliyormusun buraya gelme sebeplerimden biri belki bu manzara  ben hep çok sevmişim siyahı bakardım hep resimlerine, Mardinin gündüzünden çok gecesine aşık oldum daha doğrusu olmuşdum "

Banar kızın aslında kendi içinde hesaplaşdığını görünce tamamen susdu belkide böylesi daha iyi olacakdı içini döküp kendisiyle hesaplaşırsa kendine gelirdi

Güneş " Düşünüyorum da belki buranın gecesini bu kadar sevdim diye bu şehir bana karanlığını gösterdi al bak dedi senin o ışıltısına aldandığın ışıklar söndüğünde nasıl sim siyah oluyorum "

Gözlerinden akan yaşları silerek çatallaşan sesiyle devam etdi

"Bak senin o siyaha olan aşkın yüzünden kardeşinide ,hayatınıda karanlığa hapsetdim dedi  "

Artık konuşamayan kız hüngür hüngür ağlamaya başladı

Baran elini kaldırıp kızın omuzuna koydu ama Güneş hemen çekilerek adamın elinin boşluğa düşmesini sağladı yaşlı gözlerinden alevler çıkarak parmağını adama sallayarak konuşmaya başladı

"Sakın sakın beni teselli etmeğe çalışma çünkü bu olanlar senin yüzünden belki o tetiği çekende sen değilsindir ama Kardeşimin ölümününde sebebi sensin "

Baran üzgün bir o kadarda sinirle kıza bakdı konuşmasına fırsat verseydi zaten bu kadar acı çekmeyecekdi ki ama biraz daha sabırlı olması gerekdiğini biliyordu

Yerinden kalkarak kıza bakdı
"Şimdi gidiyorum istediğin kadar ağla istersen bağır çağır sakinleş yarın sabah konuşalım belki konuşunca bu kadar acı çekmenin ne kadar anlamsız olduğunu anlarsın " arkasını dönerek odasına gitdi adam

Güneş beynine üşüşen sorularla öylece kala kaldı 

Baran odasına gelir gelmez telefonunu alarak Berzanı aradı

"Alo koçum nasılsın
-İyiyim abim sen nasılsın
-iyi iyi bak ne diyeceğim yarın saat 9 da söyleyeceğim yerde ol

*