Esaret

42

Baran ve Güneşin gözleri bir birine kitlenmiş durumda kaldılar bir kaç dakika

Baran Berzana bakarak kızları eve götür toplantı bitene kadar zamanın var

Güneş tam emin olmasada kendisinin düşündüğünü Baranın da anladığını tahmin ediyirdu o yüzden

"Hayır ben gitmiyorum "
Baran içinden her an çıka bilecek hayvanı dizginlemeğe çalışarak

"Eve gidin dedim Şilan sende "

Şilan holdingin avukatı olarak toplantıda bulunması gerekdiğini biliyordu o yüzden

Şilan itiraz etmek için ağzını açacakdı ki

Güneş
"Asla gitmem gidin toplantınızı bitirin hep birlikde konuşacağız "

Baran bir yandan aylesinden birinin kendisine ihanet etme fikiri bir yandan Umutun dışarıda olması düşüncesinin gerginliğiyle

"Güneş beni delirtme eve git dediğsem eve gideceksin "

Alaz elektirik çarpmış gibi dayısına bakdı Güneşmi demişdi dayısı yanı her şeyin farkındamıydı bunca zaman

Güneş "gitmiyorum dediim bu sadece senin meselen değil "

Baran oturduğu sandalyesinden bir anda kalkmasıyla sandalye yere düşdü sinirle kızın üzerine yürüyen adam bağırarak

"Eve dediim "

Kimse Baran ağanın sinirinden nasibini almamak adına sesini bile çıkaramıyordu ki

Bir anda odanın kapısının açılmasıyla gözler kapıya döndü

Kapı duvara çarparak durdu
Umut en az Baran kadar sinirli bir şekilde odaya dalarak Baranın yakasına yapışdı

"Sen kime bağırıyorsun LAAN "

Güneş bir yandan üzgün bir yandan korkmuş bir şekilde ne yapacağını bilmez öylece kala kalmışdı

Şilan abininin yakasına yapışan adamı korkuyla izliyordu ,onun abisinin yakasını kimse böyle tutamazdı

Şilan iki adamın arasına girerek "lütfen bi sakin olun "

İki adamın da sinirden gözleri kimseyi görmüyordu ta ki Şilanın ağlayarak

"Abi lütfen "demesine kadar

iki adam da bir anda rüyadan uyanmış gibi kıza bakdılar Baranın yakasını bırakan Umut bir adım geri çekilerek abi kardeşe alan açdı

Kendiside şoka girmiş Güneşin yanına giderek kızın yüzünü elleri arasına aldı

Baran kız kardeşine sarılıb sakinleşdirmeğe çalışırken

Umutda aynı şekilde Güneşe sarılarak sakinleşdirmeğe çalışıyordu

Kolları arasında yaprak gibi titreyen kıza
"iyimisin güzelim  hadi gidelim buradan hadi Nazlı  "

Baran " hiçbir yere gidemezler "

Berzanda amcasına katıldığını belli ederek
"Bencede oturun herkes sakinlesin "

Alaz neler döndüğünü anlamaya çalışıyordu

Nazlı arkadaşının yanına gelerek kıza bakdı sonra Umutla kısa bir bakışmanın ardından

"Güneş canım iyimisin Umut doğru söylüyor gidelim "

Güneş sadece başıyla hayır yapıyordu ama iki arkadaşı dışında hiçkimse  Güneşin gerçek amlamda nasıl olduğunu anlamıyordu

Umut" tamam güzelim  gitmeyelim ama bi tane şeker ye sen tamam mı? yanında şekerinden varmı ?"

Güneş sarıldığı adamın göğüsünnden iterek uzaklaşdı

"Asla "

Baran  karşısındaki üçlünün neyden bahsetdiğini anlamıyordu

Baran "ne oluyor burada  "

Umut "eğer bu kız onceki haline dönerse seni bu sefer kardeşin bile elimden alamaz "

Sonra Güneşin yanından kalkarak kapıya gitdi ve

"Engin hemen arabadan Güneş hanımın özel çantasını getir "

Şöförün getirdiği çantadan çıkardığı ilacı Güneşe uzatan adam

Al güzelim

"Umut lütfen "

Umut "söz veriyorum sadece bir tane başka yok "

Güneş başını sallayarar ilacı aldı ve yutdu

Baran konuşmak için yeltense de Umut sus işareti yaparak durdurdu odadaki herkes susmuş sadece bekliyorlardı
Güneş dudağını oynatarak birşeyler söylemeğe çalışıyordu Umut ve Baran  kıza iyice yaklaşarak ne demeğe çalışdığını anlamaya çalışıyorlardı

Gözleri Alazda olan kız "Avjinie ne olduğunu o biliyor "

Güneş sonunda başını Umutun göğüsüne yaslayarak derin bir uykuya daldı

Zaten tahmin etdiği birşeyi söylemişdi Güneş Umut  aylardır tanıdı pırıl pırıl çalışqan çoçuğa hayal kırqınlığıyla bakdı

Artık kaçacak yeri kalmadığını anlayan Alaz kaderine razı gelmiş gibi koltuğa çökdü