Esaret

34

Güneş çok değil sadece 6 sene önce bu eve gelirken geçirdiği hisleri hatırladı
Ya beni sevmezse ya beni kızına layık bir arkadaş olarak görmezse diye ne kadarda tedirgindi o gün

Oysa ki onu karşılayan adam o günden sonra Güneşi iki kızından bir qram bile aylrmamış kendisine özlemini duyduğu baba sevgisini göstermişdi

Şimdi anılarıyla dolu bu evde babası kadar çok sevdiği adamın olmaması Güneşi çok üzmüşdü

Baba evindeki  odasında yatağında oturmuş düşüncelere dalan arkadaşından farkı yokdu kızın

Sakince arkadaşına yanaşan kız elini Nazlının omuzuna koydu bakışlarını duvardan ayıran Nazlı

"Ne kadar sessiz değilmi ? Biliyormusun Annem öldüğünde  her odasından ağlama sesleri gelse bile hiç bu kadar sessiz olmadı bu ev"

Güneş arkadaşının ne dediğini qayet iyi biliyordu çünkü bu evde sadece 1 yıl yaşasa da bu evden hep kahkaha hep güzel sohbet sesleri yükselirdi en üzgün oldukları zamanda ağlama ,bağırma çağırma sesleri bile olsa gerçekden de bu ev hiç bu kadar sessiz olmamışdı

Güneş arkadaşının yanına yatağa oturdu "Nazoşum üzülme hatda sevin sen hep demiyormuydun ki canım Babacım bizim yolumuzda ömrünü heba etdi kendini unutdu diye ,al  işde bir bakıma senin istediğin oldu "

Nazlı arkadaşının sözlerini düşündü bir anlık
"Aslında doğru söylüyorsün iyi oldu ne zamana kadar kendinden ödün verecekdi bizim için "

Lafı bitdikden sonra arkadaşının boynuna sarılan kız

"Ama kızım ben babamı çok özledim ya ne olurdu hiç değilse aynı mahallede kalsaydık hem sende yokdun ben ne kadar üzüldüm hiç bir fikrin var mı ?"

"Biliyorum canım benim sana söz veriyorum seni birdaha asla gözümün önünden ayırmayacağım "

Nazlı arkadaşından hafif uzaklaşarak bakışlarını yatağa dikdi

"Güneş ben "

Arkadaşının zorlandığını gören kız elini arkadaşının elinin üzerine koyarak konuşmasını böldü

"Nazoşum geldiğimden beri konuşmak istiyorum ama seni zorlamak istemediğimden konusunu açmadım ama neler olduğunu deli gibi merak ediyorum ne oldu orda canım lütfen anlat "

Yaşadıklarını hazmetmek ister gibi büyükçe yutkunan kız konuşmaya başladı

"Seni götürdüklerinden sonra o kadın geldi beni tehdit etdi zaten o gün bunları anlatdım sonra o adam geldi beni zorla arabaya bindirdi ve ıssız bir dağ başına götürdü seni zaten Baran ağanın öldüreceğini benide kendisinin öldürüp bizi kavuşduracağını söyledi ama

Önce biraz eğlenecekmişiz "

Başını sağa sola sallayarak ağlıyor  yaşadıklarını unutmaya çalışıyordu kız

" ben karşı çıkınca dövdü beni sonra telefonum durmadan çalmaya başlayınca bi yerden sonra durmak zorunda kaldı seninle konuşdu beni artık öldürdüğünü söyledi Güneş yapacakdı gerçekden o telefonu kapatıp yarım brakdığı işi tamamlayıp sonra beni öldürecekdi "

Ellerini arkadaşının elinden çeken Nazlı ayağa kalkdı odada turlamaya başladı

"Ben kaçdım ama yakaladı karnıma defalarca tekme atdıkdan sonra ben yarı bayqın halde yerde yatıyordum silahını çıkardı tam vuracakken  yeniden telefon çalmaya başladı
Sonrası yok uyandığımda bir hastanedeydim başımda da Berzan sonrada beni hiç yalnız brakmadı zaten "

Güneş ayağa kalkarak arkadaşına sarıldı

"Özür dilerim affet beni ben seni koruyamadım benim yüzümden neler yaşamışsın "

"Bu yaşananlar senin suçun değil o yüzden affedilecek de birşey yok sadece yeniden oraya gitmek beni tedirgin ediyor "

"Anlıyorum seni ama lütfen Nazlı gel benimle burada seni yalnız başına brakıp gidemem zaten Baran denen adamın karısı bulunur bulunmaz döneceğiz "

" inşallah canım "

Arkadaşının umutsuz cevabı Güneşi tedirgin ediyordu

"Neden öyle umutsuz konuşdun ?"

"Güneş bak canım sen nefretinden ,öfkenden anlamamış ola bilirsin ama bilirsin böyle şeyler benden kaçmaz "

Kaşlarını çatarak arkadaşına ne saçmalıyorsun dermiş gibi bakdı Güneş

"Güneş bu adam bas bayağı seni kıskanıyor görmedin mi Umut gelince nasıl gerildi hele siz sarılınca filan hep yumruğunu sıkıp duruyordu "