Part 2.16 : Jealous

212 8 1
                                    

BETHANY'S POV

"Uy. Okay ka lang? May masama ba sa sinabi ko?"

He's still silent.

Nakatungo sya.

Para bang... pinag iisipan nya kung sasabihin ba nya o hindi.

"Uy Lance. Nassan na ba ang mama mo? Bakit parang di ko na sya nakikita?"

I saw him clench his fist and sighed. Then he relaxed his hand. Tapos iniangat na nya yung mukha nya as he gave me a very sweet- yet noticibly fake smile...

No...

It is more like...

A smile that signifies 'strength'...

Yung ngiti na para bang nag iipon ng lakas ng loob.

"3 years ago, my mom died," Bigla nyang sabi na ikinagulat ko. "Yes, sinundan nya na si dad sa langit." 

I can't utter a word.

"I-I am sorry..."

He just smiled then spoke again.

"Colon cancer," he continued

"Stage 4 na nung ma-detect namin yung sakit nya. Simula noong mawala sya, nawalan narin ako ng gana sa buhay. She suffered for 2 years. But in the end, nauwi din lahat sa wala yung treatment nya.

Yun din yung reason kung bakit unti-unting nalugi yung recording company namin. Dahil malaki naubos namin sa pagpapagamot nya abroad.
When she died, yung natitirang mga properties na lang namin ang naiwan para sa akin together with some money. But the recording company, di ko na yun naisalba.

I really miss my mom.
I love her so much that it almost killed me when I lost her."

I looked at him.

Namumuo na ang luha sa mga mata nya.

"Lance..."

"Sa totoo lang... The only reason why I keep moving forward and why I am still pursuing my career as an actor, dahil yon ang gusto nya para sakin... 

Ever since I was young, she told me that I have that certain talent in this industry. Sayang daw ang good looks ko. And before she died, she told me that I am the best actor in the world and she is so proud of me since day one... That is why I am never giving up on this hangga't hindi pa ako nakakatanggap ng trophy or plaque of recognition bilang isa sa mga legendary icons sa bansa natin, or makapunta sa hollywood bilang isang music artist or actor... Kaso nga lang..."

He looked at me wearing a 'pilit' smile.

"Parang balewala lang kasi hindi na rin naman makikita ni mom yon... pati ni dad. It was then that I realized kung gaano kahirap na ng walang magulang."

Hindi ko napigilan ang sarili ko na yakapin sya.

Yung tipong nasa balikat ko yung ulo nya habang tinatapik ko yung balikat nya. We were in a sitting position.

Hindi naman sya kumontra.

Umiiyak parin sya.

"Lance, Wag mo sabihin yan. Ang alam ko, na kung nasaan man ang parents mo ngayon, lalo na yung mommy mo... proud parin naman sya sayo eh. Kahit na... malimit na mainit yang ulo mo sa mga tao,"

I felt him chuckle. Pero naiyak padin.

Hayy. Para kong may alagang bata nito -.-"

"Naniniwala akong mabuti kang tao Lance, kasi yung mga panahong nagkasama tayo noon..."

The Revenge of the Former FangirlTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon