နမ်ဂျွန်း Toilet ထဲမှထွက်လာတော့ ကုတင်ပေါ်မှာမျက်လုံးကို အကြမ်းပတမ်းထိုင်ပွတ်နေတဲ့ဆော့ဂျင်။
"ဆော့ဂျင် ဘာဖြစ်လို့မျက်လုံးကိုအဲ့လောက်ပွတ်နေတာလည်း။ဘာဝင်သွားလို့လည်း?"
"အမှုန်..အမှုန်ဝင်သွားလို့"
"ဟာ အဲ့လောက်မပွတ်နဲ့လေ ကိုယ်လုပ်ပေးမယ်"
နမ်ဂျွန်းကုတင်ပေါ်ထိုင်ပြီးဆော့ဂျင်မျက်နှာလေးကို ညင်သာစွာကိုင်ကာ မျက်လုံးကိုလက်ဖြင့်ဖြဲကာအနည်း
ငယ်ပြူးစေလိုက်သည်။
"ကိုယ် Tissue လေးနဲ့ဖယ်ပေးမယ်နော်"
ဆော့ဂျင်က ခေါင်းငြိမ့်ပြတော့ သူ Tissue ယူကာ ထောင့်နားမှာကပ်နေသည့်အမှုန်ကို ဖယ်ပေးလိုက်သည်။
ဆော့ဂျင် သူ့မျက်နှာနှင့်နီးကပ်စွာ ရှိနေသော အရှေ့က
မျက်နှာချောချောနဲ့လူကြောင့် မရှိတဲ့တံတွေးတွေကိုမျိုချနေမိသည်။ သူ့ဘဝမှာ Jeonကလွဲလို့ မည်သူနဲ့မှနီးနီးကပ်
ကပ်မနေဘူးတာကြောင့် ဒီလိုနီးကပ်နေတာကို ရင်ခုန်မိ
သည်။
"ရပြီ နောက်တစ်ခါမျက်လုံးကိုအဲ့လောက်ကြီးမပွတ်နဲ့နော်
အခုကြည့် နီရဲနေပြီ"
"ဟုတ် ကျေး..ကျေးဇူးပါ Joon"
"ရပါတယ်ဗျာ"
<<<<<—————>>>>>
ဂျောင်ကု ဦးလေးကြီးစကားအဆုံးမှာ ကားကိုဆေးရုံသို့
ပြန်လှည့်ခိုင်းတော့ ဦးလေးကြီးက ခေါင်းငြိမ့်ရင်းပြုံးသည်။
ကျွန်တော်လည်းတစ်စုံတစ်ခုကိုသဘောပေါက်သွားပြီ။အဲ့တာဟာကျွန်တော် အကောင်ပေါက်ကိုချစ်နေမိတယ်ဆိုတာပဲ...။
ဆေးရုံအပေါက်မှာကားရပ်လိုက်ကတည်းက အကောင်
ပေါက်ရှိရာ အခန်းဆီဒုန်းဆိုင်းပြေးသည်။ပါးစပ်ကလည်း ပြုံးနေမိကာ နှလုံးသားကလည်း စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့်ရော ပြေးနေတာကြောင့်ပါ ပေါက်ထွက်တော့မည့်နှယ်ခုန်
ပေါက်နေတော့သည်။
ဦးတည်ရာအခန်းရှေ့ကိုရောက်သွားချိန်မှာ မထင်မှတ်ထားတဲ့မြင်ကွင်းကဆီးကြိုနေခဲ့သည်။ဆေးရုံတံခါးမှာ ပါသော
မှန်အပေါက်အသေးလေးဆီမှမြင်လိုက်ရတဲ့အရာ...ထိုသည်မှာအကိုနမ်ဂျွန်းဟာ အကောင်ပေါက်မျက်နှာကိုညှင်သာစွာကိုင်ထားပြီး မျက်နှာနှစ်ခုဟာလည်းနီးကပ်နေသည်။အခု...သူတို့နှစ်ယောက်ကနမ်းနေတာလား..? ။
YOU ARE READING
Friend But...
Fiksi Penggemar"ဂျွန် ငါ့ကိုချစ်လား" "အဓိပ္ပာယ်မရှိတာတွေ မမေးစမ်းနဲ့" {Start date-4.5.22} {End date-
