"Bir oyun oynayalım, bu oyunun kralı ben, kadınım ise sen olacaksın. Söyle küçüğüm, benimle cehenneme ilk adımını atmaya var mısın?"
Bir insan iki renk olamazdı, bir insan acımasız ama aynı anda merhametli de olamazdı. İnsanın ensesindeki şüphe ko...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2. BÖLÜM ; İLK ADIM
ALİN MİNA RÜÇHAN
Ciddiyet.
Ciddi insanları çoğu zaman akıllı ve olgun kişiler olarak görürüz ama gerçekten öyle miydiler? Ciddiyet olgunluk muydu?
Bence değildi, kesinlikle değildi. Ciddi insanların sonu belliydi; bir yere girip çalışmak ve ailelerine bakmak. Bu dünyada yüzde doksanı böyle yaşıyordu, ömrü boyunca çalışıp ailelerine bakıyorlardı ve sonra da ölüyorlardı. Bence bir insan akıllıysa bu döngünün bir parçası olmazdı, bu sistemin kölesi olmazdı. Kendi sistemini kurar ona göre yaşardı.
Gerçi benim babamın bu insanlardan farkı yoktu.
Bir aile için sorumlu olmak belki bu dünyanın en büyük yüküydü. Yorgunsan bile yatamıyordun, kendine bir günlüğüne izin veremiyordun çünkü evde seni bekleyen bir ailen vardı. Bu sorumluluk benim için fazla büyüktü.
Çocuk veya bir aile istemiyordum, hiçbir zaman da istemeyecektim. Aile düşüncesi bile yoktu bende, birini seveceğimi bile düşünmüyordum. Aşk meşk benlik şeyler değildi, aynı şekilde kuralların altında yaşamak da bana göre değildi. Ben kafama estiği zaman dışarı çıkıp günlerce gelmeyebilecek bir tiptim, üzüntümü veya derdimi bir yerde oturup sabaha kadar öylece durup sokakları izleyerek gideriyordum.
Ben iyi biriyim demiyorum, hiçbir zaman da demedim çünkü ben iyi biri değilim. Başka insanlara zarar verebilen biri iyi bir kişiliğe sahip olamazdı. Belki kendim gibi bir çocuğum olacağından korktuğum için bir çocuğumun olmasını istemiyorumdur.
Ama şu anda bir aileden çok dert etmem gereken başka şeyler vardı; o da kaçırılmış olmamdı.
Kimlerdi, neyin nesiydiler bilmiyordum. Gerçekten hiçbir fikrim yoktu. Hepsinin yüzünde siyah bir maske vardı, bu nedenle hiçbirinin yüzünü görememiştim. Sadece şu garip herifin yüzünü görebilmiştim, ki onu da tanıdığım söylenemezdi.
Gözlerimi açmak için gayret ediyordum ama nafileydi çünkü gözlerim açılmak bilmiyordu. Sanki gözlerimin üzerinde taşlar vardı ve gözlerimin açılmasını engelliyorlardı.
Gözlerimi neden açamıyorum?
"Geçirmeyeyim şu tavayı kafana lan! Yürü git!" diye bir ses yankılandı kulaklarımda, erkek sesiydi ama yabancı bir erkek sesi.
