"Bir oyun oynayalım, bu oyunun kralı ben, kadınım ise sen olacaksın. Söyle küçüğüm, benimle cehenneme ilk adımını atmaya var mısın?"
Bir insan iki renk olamazdı, bir insan acımasız ama aynı anda merhametli de olamazdı. İnsanın ensesindeki şüphe ko...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
13. BÖLÜM: GEÇMİŞTEKİ KIRIK
~ALİN MİNA RÜÇHAN~
Karanlık bir kuyunun içinde olmak ve sadece sessizce yardım beklemek çok acıydı. Belki dünyanın en acı verici duygusuydu. Tanımadığın insanlara ailenden çok bağlanmak, ne kadar mantıklıydı?
Yada insanın bir arkadaşına ailesinden çok bağlanması çok acı verici değil miydi? Bir ailenin üyesi olarak bunun nasıl bir his olduğunu bilmek bile istemiyordum.
Ama ben? Ben buna nasıl izin verebilmiştim? Nefret ettiğimi sandığım insanlara bu denli nasıl bağlanabilmiştim? Delilerdi, ben onlara öyle hitap ediyordum ama ya aslında deli olan sadece bensem? Kendimi bu dünyaya ezdirmek hoş muydu? Onlar bana veya bize nazaran kendi iplerini kendileri eline almak istiyorlardı, kukla olmak değil kuklanın ipini eline almak istiyorlardı.
Hepsinin hayalleri vardı, en azından çoğunun.
Bu hayalleri ne yazık ki kurallar gereği yaşayamayacaklardı çünkü hepsi benim gibi deli hastanesine yatırılmak zorundalardı. Oysa biz gerçekten deli miydik? Kötü insanları öldürmek delilik miydi? Adalet istemek delilik miydi?
Bu kuralların kuklası olmaktan çok sıkılmışlardı, kendi kaderlerini kendileri belirlemek istiyorlardı. Belki onlara kendi isteğimle bile katılabilirdim ama bağlanmaya başladığım kişiler çok tehlikeliydiler, o kadar tehlikeliydiler ki amaçlarının uğruna masum insanları bile öldürebikecek kapistedeydiler. Bu yüzden onlara kendi isteğimle katılmayacaktım.
Onlar gibi yapamaz mıyım? İsteğim üzerine onlara katılamaz mıydım? Nede olsa bütün elmasları aldıktan sonra her şey elimde olacaktı, bütün hayallerim gerçekleşeceki.
Ama masum insanların canına kıyamazdım, evlerine ekmek parası götürmek insanlara kıyamazdım. Ben bu değildim, masum insanların başına bir şey gelmesine asla göz yummazdım. Suçlu olanların canı cehenneme.
Tam tamına yedi kişiydik, benimle birlikte yedi. Hepimizin ayrı ayrı karakterleri ve amaçları vardı, bu amaçlar uğruna birbirimizi harcayabilir miydik? Kendimi yok sayıyorum çünkü ben büyük bir ihtimalle harcardım, hiçbirine güvenmiyorum ama onlar birbirini harcar mıydı? İşte bunu çok merak ediyordum.
