"Bir oyun oynayalım, bu oyunun kralı ben, kadınım ise sen olacaksın. Söyle küçüğüm, benimle cehenneme ilk adımını atmaya var mısın?"
Bir insan iki renk olamazdı, bir insan acımasız ama aynı anda merhametli de olamazdı. İnsanın ensesindeki şüphe ko...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
8. BÖLÜM: CEZALAR ve KURALLAR
~ALİN MİNA RÜÇHAN~
"Çok yavaşsın, Alin! Böyle mi yarışmayı kazanacaksın sen?" dedi jimnastik öğretmenim.
"Yapamıyorum! Nasıl iki takla art arda atabilirim ki?" dedim homurdanarak. "Yer yerim yara oldu!"
Kadın olan öğretmenim eğildi ve elini yaralı bacaklarımın üzerine koydu. Nefesini verip ayağa kalktı ve ilk yardım çantasını almak için başka bir odaya doğru yürüdü.
Üç saattir jimnastik yapıyordum ve çok yorulmuştum. Okuldan gelir gelmez jimnastiğe gitmek çok zorucuydu. Hepsi babam yüzündendi!
Ne zaman birecekti bu işkence? Ne zaman normal çocuklar gibi olabilecektim?
Keşke tek derdim ödevlerim olsaydı, keşke derslerimin ağırlığı tek derdim olsaydı. Ama değildi. Derslerime kafa takamıyordum bile çünkü başımda başka dertler vardı.
Mesela 15 yaşında babamın istediği her derslere girmek gibi! Jimnastikten nefret ediyordum ama yüzme kadar değil. Çok şükür yüzme derslerim bitmişti ama şimdi jimnastik çıkmıştı başıma.
Sertçe yutkunup başımı dizime dayadım. Dizim kanıyordu, hemde çok kanıyordu. Acıyordu ama acılara artık alışkındık çünkü çok yaralanmıştım. Bazen dikiş bile yemiştim ama bu, babamı durdurmaya yetmemişti.
Acımıyordu bana.
Öğretmenimin gelmesiyle başımı dizimden ayırıp onu izledim. Öğretmenim bir kadındı, 30 yaşlarında genç bir kadın. Kızıl saçlarını arkadan topuz haline getirmişti, yeşil gözleri parlıyordu.
Elinde şeylerle dizimi temizlemeye başladı. Dizimi bandladığında göz ucuyla bana baktı. "Çok hevesizsin Alin, bu işi iyi yapmak istiyorsan hevesli ve hırslı yapmalısın." dedi. Bu kadını seviyordum, sanırım sevdiğim tek öğretmendi.
Nefesimi verip dizime baktım. "Bu işi yapmak istemiyorum ki hevesim olsun. Hepsi babam yüzünden!" dedim homurdanarak. Öğretmenim bandı kesip dizime yapıştırdı. "Eğer babanı suçlamak için bahaneler arıyorsan, ara ama bu yinede seni daha iyi kılmaz," dedi bütün kelimelerin üzerine baskı uygulayarak. "İstediğin kadar babanı suçlayabilirsin ama onu suçlaya suçlaya yaptığın işin farkına bile varamıyorsun." dedi ve ayağa kalktı.
