"Bir oyun oynayalım, bu oyunun kralı ben, kadınım ise sen olacaksın. Söyle küçüğüm, benimle cehenneme ilk adımını atmaya var mısın?"
Bir insan iki renk olamazdı, bir insan acımasız ama aynı anda merhametli de olamazdı. İnsanın ensesindeki şüphe ko...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
22. BÖLÜM: MASKENİN ARKASINDAKİ GERÇEK YÜZ
~ALİN MİNA RÜÇHAN~
Hayat bazen iyi gitmezdi, insan kendi acısına yenik düşüp hayata küsebilirdi ve bu bence gayet normal bir şeydi.
Ben hayata çok küsmüştüm, sanırım yarı ömrümü bu hayata küs olarak geçirmiştim ama çapkınlığımın kırgınlığımı gizlemesi için bir çapkınlığımı yüzüme bir maske olarak takınmıştım.
Normalde hiçbir zaman insanlara zarar vermek isteyen biri olmamıştım, hele ki birinin canını almak asla..
Ama bu dünya beni buna mecbur bırakmıştı, benim masum olmamı kabullenememişti bu dünya. Bu yüzden de elimi kana boyamıştım, ellerim kanla doluydu ve ben o kandan kurtulamıyordum. Çok istesem bile bunu yapamıyordum..
Herkes benim gibi değildi, bazıları Figen gibiydi. Ben yaşadığım kadere küsken Figen geçmişine küstü, ben annemin şüphesi olmak zorunda kalırken ve bu yüzden bu hayata küsken Figen sadece yaşadıklarından dolayı küstü.
Gözlerindeki ateş ama aynı zamanda bitkinlik fazla kinli ve yorgun olduğunu gösteriyordu. Açıkçası Figen'i sevmiyordum, Devran'a söylediklerinden sonra onu silmiştim ama geçmişi yüzünden onu yargılamak bana düşmezdi. Eğer içini boşalmak istiyorsa bunu yapmalıydı, bütün sinirimi unutup onu dinlemeye hazırdım.
Az önce söylediklerinden dolayı şoka girmiştim, üvey babası tarafından böyle bir şeye maruz kaldığını asla düşünmezdim. Üzülmüştüm ama aynı zamanda meraklanmıştım da. Bu kızın geçmişini en az Devran'ınki kadar merak ediyordum.
"Öz babam öldüğünde onbir yaşındaydım, babamla aram pek iyi olmasa da kötü de değildi. Babamı annemden fazla seviyordum çünkü annem bana hiçbir zaman annelik yapmamıştı," diye anlatmaya başladı, elindeki bıçağa falan hep bırakmıştı ve gözlerindeki yaşlara engel olmaya çalışarak bana bakıyordu. "Babam birisi tarafından bıçaklanıp öldürüldü, sebebi ise kumar borcuydu. Onun ölümü beni sarstı ama annemi hiç sarsmadı, aksine annem sevindi," deyip kahve gözlerini bana dikti. "Düşünebiliyor musun? Annem, babam öldü diye sevindi ve bu yetmiyormuş gibi bir hafta sonra sevgilisini eve getirdi, meğerse yıllardır bir ilişkisi varmış." Kanımın donduğunu hissettim, birini aldatmak kadar aşağlık bir şey var mıydı bu dünyada?
