"Bir oyun oynayalım, bu oyunun kralı ben, kadınım ise sen olacaksın. Söyle küçüğüm, benimle cehenneme ilk adımını atmaya var mısın?"
Bir insan iki renk olamazdı, bir insan acımasız ama aynı anda merhametli de olamazdı. İnsanın ensesindeki şüphe ko...
Keyifli okumalar dilerim🍷 nisadoganayy (Satır aralarına yorumlarınızı yazmayı unutmayın, olur mu? Ben size buraya bir yıldız bırakıyorum ve sizinkileri de bekliyorum 💫)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
37. BÖLÜM: ZÜMRÜT YEŞİLİ GÖZLER
ALİN MİNA RÜÇHAN
Durdu, bir an için etrafımdaki her şey durdu.
Duyduklarım beni felç etti, sadece beynimi değil tüm vücudumu felç etti. Bu durumun gerçekliği değil de böyle bir ihtimal olabilmesi canımı yaktı. Tutunduğum tüm dallar bir an için koptu sanki, bu durum gerçek olsaydı nasıl bir tepki verirdim onu bile bilmiyordum.
Çünkü korkuyordum, bu duruma bir ihtimal vermekten bile korkuyordum.
Annemin yaşama düşüncesi beni mutlu etmekten başka her şeyi yapıyordu.
Beni öldürmeye çalışmış olan birinin yaşamasına mutlu olacak değildim. Bundan ziyade bir annem olmasına da alışık değildim, ben küçüklüğümden beri bir kez birine anne dememiştim, anne kelimesi bana o kadar yabancıydı ki.
Ne bir annem olmuştu ne de ben anne olmayı başarabilmiştim.
Kulağımdaki telefona rağmen tepkisiz durmayı başarabildim, içimde yanar dağlar kopsa da asla belli etmedim. Belli etsem ne olacaktı ki? Bir annem mi olacaktı?
"Yanlış aradınız," dedim ifadesizce, "iyi günler." Beklemeden telefonu kapattım ve çantama geri koydum, işte bu olaya tepkim en fazla bu kadar olabilirdi. Benim bir annem yoktu ve asla da olmamıştı, içimde küçücük bir umut parçası bile olmamıştı. Sadece birinin bana annenim demesi tuhafıma gitmişti.
"Kimdi?"
Düşüncelerimden çıkmama neden olan ses varlığını bana belli etti, onu birkaç saniye için tamamen unutmuştum. Devran bana dikkatli bakışlarla bakıyordu, gözlerimden ne olduğunu anlamaya çalışıyor gibiydi.
"Hiç," dedim ona nefretle bakmamaya çalışarak, onun ihanetini unutmuş değildim. Asla unutmayacaktım, onun bana yaptıklarını asla unutmayacaktım. "Yanlışlıkla aramış."
Bana inanmadığını gözlerinden görebiliyordum, bana kırgın olmasına rağmen benimle devam konuşabiliyordu. Dünki olanları unutmamıştı o da, onu o burunla yalnız bıraktığım için ve Cesur'la gittiğim için bana fazla kırgındı. Bilmiyordu ki ben ona on kat daha kırgındım. Ondan on kat daha da nefret ediyordum.
