"Bir oyun oynayalım, bu oyunun kralı ben, kadınım ise sen olacaksın. Söyle küçüğüm, benimle cehenneme ilk adımını atmaya var mısın?"
Bir insan iki renk olamazdı, bir insan acımasız ama aynı anda merhametli de olamazdı. İnsanın ensesindeki şüphe ko...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
9. BÖLÜM: KARANLIK ODANIN İÇİNDEKİ YALNIZLIK
~ALİN MİNA RÜÇHAN~
Bir insan hayatında kaç kez kendini intihar etmeyi düşünürdü? Veya neden düşünürdü? Bu kadar düşünülmesi normal miydi?
Değildi, bu dünyada hiçbir şey normal değildi.
Ne benim sevgisizliğim nede benim mutsuzluğum normaldi.
Neden herkes mutluydu benden başka? Neden onların hayatı güzeldi de benimkisi kötüydü? Ben yaşıtlarımdan daha değişik olmayı istememişmdim ki. O halde ben neden böyleydim?
Neden, neden, neden? Sadece bir neden?
Şu an yatağımda olup boş duvarı izliyordum, bana boş boş duvarı izleten herkese ama herkese kırgındım. Onlar kendilerini bana asla affettiremeyeceklerdi, bu yaşımda ölümü düşünmemi sağlayan hiç kimse affettiremeyecekti.
Benim yaşıtlarım birlikte bir kafeye gidip eğlenirken ben boş boş duvarı izliyor ve hayatı sorguluyordum. Oysa benim de yaşıtlarım gibi eğlenmeye ve mutlu olma hakkına sahiptim.
Daha 16 yaşında olmama rağmen dayanamıyordum, bu haya katlanamıyordum. Çok yorgundum, çok bıkkındım ve çok kırgındım. Bunu gören biri var mıydı? Tabi ki yoktu.
Annem zaten yoktu benim, o ölmüştü. Babam desen ortalıklarda hiç yoktu, ben var mıyım onu bile bilmiyordu. O kadar çalışıyordu ki bir kızı olduğunu her defasında unutuyordu. Oysa ben onunla bütün zamanımı geçirmeye hazırdım, onunla bir baba-kız yapmayı çok istiyordum. Gerçekten merak ediyordum, günde kaç para kazanıyordu? Keşke o paranın miktarı bende olsaydı da ona o parayı verip "Baba, benimle bir gününü geçirir misin?" diye sorabilseydim. Keşke öyle bir şansa sahip olsaydım.
Saatler geçmişti, saatlerdir yatağımda oturuyor ve duvarı izliyordum. Bugün hiçbir dersime girmemiştim, istememiştim. Babam, bana ne kadar kızar umrumda bile değildi, keşke beni öldürse de evlat katili olsa. Belki o zaman bu cehennem dünyada kurtulur ve babamın aklına gelirdim, belki o zaman vicdan azabından geberirdi, ha?
