"Bir oyun oynayalım, bu oyunun kralı ben, kadınım ise sen olacaksın. Söyle küçüğüm, benimle cehenneme ilk adımını atmaya var mısın?"
Bir insan iki renk olamazdı, bir insan acımasız ama aynı anda merhametli de olamazdı. İnsanın ensesindeki şüphe ko...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
19. BÖLÜM; GEÇMİŞİN İZLERİ
~ALİN MİNA RÜÇHAN~
İnsanın sonunu düşünmemesi tam bir delilikti, değil mi?
Sonunu düşünmeden yaşamak kadar büyük bir risk yoktu bu hayatta. O an için yaşamak, öleceğini bile bile o anı doya doya yaşamak belki tam bir delilikti.
Deli damgası yediğim için bu benim için bir sorun değildi, ben deli bir kadındım. En azından dışardaki insanlar beni öyle görüyordu, bir şizofren deli olarak.
Ama şunu da unutmamak lazım; sonunu düşünen asla bir kahraman olamaz.
Ben belki kendi hayatımın kahramanıydım?
Onun günah akan dudaklarına yapıştığımda sadece dudaklarındaki günahı içime çektim, onunla birlikte günah olmayı seçtim.
Onunla olmayı seçtim.
Belki buna pişman olacaktım, belki hayatımın en büyük hatasını yapıyordum ama bu, şu an için onu istediğim gerçeğini değiştirmiyordu.
Hiç kendimi böyle hissetmemiştim, Varol'la bile hissetmemiştim. Bu neydi? Ona karşı hissettiklerim neydi? Ondan ölesiye nefret etmek zorundayken neden edemiyordum? Neden kaderimi ona bağlayıp onunla hayaller kuruyordum?
Bu çok yanlıştı, çok ama çok yanlış. Bu benim sonumu getirecek bir düşünceydi ve ben bile isteye sonumu getiriyordum galiba.
Onun yeşil tarafına hayran kaldım, onun kahvelerinden ise nefret ettim. Ama o, benim için yeşil tarafa bürüneceğini söylemişti, benim için bürünürdü.
Devran yalan söylemezdi, onun bir yalanına şahit olmamıştım. Bana yalan söylemediğinden emindim, söylemezdi.
Ona karşı hissettiklerim aşk mıydı yoksa sadece hayranlık mıydı bilmiyorum, belki de sadece sevgiydi.
Gerçi hangisi daha önemliydi? Aşk mı sevgi mi?
Hâlâ ve hâlâ onun dudaklarını öpüyordum, hâlâ içimdeki kelebekleri uçuşturan dudaklarını hırsla öpüyordum. Daha doğrusu seviyordum, onun dudaklarını dudaklarımla seviyordum. Hayranlık beslediğim bir adamın odağı olmak heyecanlanmamı sağlamıştı, gerçekten benden nefret ettiğini düşünmüştüm.
