"Bir oyun oynayalım, bu oyunun kralı ben, kadınım ise sen olacaksın. Söyle küçüğüm, benimle cehenneme ilk adımını atmaya var mısın?"
Bir insan iki renk olamazdı, bir insan acımasız ama aynı anda merhametli de olamazdı. İnsanın ensesindeki şüphe ko...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4. BÖLÜM ; GÜÇ ve YALNIZLIK
~ALİN MİNA RÜÇHAN~
Küçükken babam beni eğitmişti. Eğitmişten kastım, bana dövüşmeyi öğretmişti.
Beni jimnastiğe yollamıştı, orada çoğu şeyi öğrenmiş ve kendimi eğitmiştim. Babam bir şirket sahibiydi, çok zengindi.
Bana bunca zaman hep o bakmıştı, ben bir kere bile çalışmak için bir hamlede bulunmamıştım çünkü babama güvenmiştim.
Babam okumamı çok istemişti, hemde fazlasıyla çok ama ben oluyacak biri değildim. Bütün ömrüm boyunca okumak bana göre değildi. Neredeydi benim hayatım?
Aile sahibi olmak da çok sıkıcıydı, ben gönüllü olarak sorumlu sahibi olmazdım. Babam en büyük örneğimdi, benim gibi baş belası bir kızla uğraşmalıydı, niye?
Çünkü kızıydım, çünkü onun çocuğuydum.
Benim gibi bir kızım olsun istemezdim, deli değildim bunun hâlâ arkasındaydım, sadece diğerleri gibi değildim.
Onlar ömürünü çalışmakla ve aileleriyle geçirmeyi tercih ederken, ben hayatımı yaşamayı tercih ediyordum.
Benim canımı sıkan insanlara acımıyordum, bir daha canımı sıkmamaları için onların nefesini kesiyordum. Ne vardı bunda?
Bence gayet normaldi, onlar canımı sıkmasa ben bunu zaten yapmazdım.
Babam beni hayal kırıklığına uğratmıştı, bende onu. Ben, onun beni hastaneye yatıracağını düşünmezdim, o ise benim birini öldürmemi.
Bu benim ilk cinayetimdi, o kadını öldürmekle ilk cinayetimi işlemiştim ama pek umrumda değildi. Güzel bir duygu muydu?
Evet!
Niye mi?
Çünkü onun gibi bir salakı bu evrenden kurtarmıştım. Aslında onu da kurtarmıştım, garibimin ömründe daha iki gün kalmıştı.
