Güçlü ve Zarif

Amaçlarım

"Gitmemi mi söylüyorsunuz?" dedim, titrek bir ses tonuyla.

"Ağzımdan öyle bir söz çıkmadı."

"Ama..."

"Sadece şu an daha iyi imkanlar ile çalışabileceğin şirketler olduğunu hatırlatıyorum. İstediğinde ayrılabilirsin."

Omuzlarımı dikleştirdim ve "İstemiyorum, tavsiye için teşekkürler." dedim.

Şirketin zarara uğrayıp ülkedeki en iyi şirket olmayı bıraktığında başka şirketlere gidebilirdim.

Hatta Tolga Polat battığında yerini alacak şirkete...

Bu şirket de muhtemelen Kağan olacaktı.

"Neden istemiyorsun?"

"Amaçlarım başka."

"Amaçların ne?"

"Tanınmak."

Yalan değildi, bunu da istiyordum.

"Şu an bana daha iyi imkanlar sağlayabilecek şirketler olabilir ama ben sizin sunduklarınızı istiyorum. Sizin uzun vadede bana katabilecekleriniz daha fazla."

Bu dediklerim onu gülümsetirken "O zaman bize uygun çizimler yap ve bugün gelip bana göster. Gece yarısına kadar buradayım." dedi.

"Tabii." dedim.

"Gelip gösteririm."

"Bekliyorum Filiz."

Bir şey yapar mıydı bilmiyorum ama iş görüşmesi yaptığım Hakan Gündüz'ün konusunu şu an açabilirdim.

O adamın bana hareketlerini kendime saklamak istemiyordum.

Hatalı oydu, sesimi çıkarıp hakkımı aramam lazımdı.

"Ve..." dedim.

"Ve?"

"Eğer bana uzun vadede büyük kazançlar vaat etmeseydiniz iş görüşmesine geldiğim gün bu şirketten kavga ederek ayrılırdım."

Kaşları çatılırken "Neden?" diye sordu.

"Kendi çalışanlarınızı tanımıyor musunuz?"

"Fili bir sorun varsa bunu bana açıkça söyle. İmaları ve dolaylı sözleri sevmem."

"İş görüşmesi yaptığım çalışanınız karşı cinsiyetten birini gördüğünde özellikle elleri ve gözleri olmak üzere hiçbir yerleri rahat durmuyor."

Kaşları çatılırken "Seninle kim görüştü? Bana isim ver." dedi.

"Hak ettiği cezayı alacağına dair güvence verebilir misiniz?"

"Bana o şerefsizin adını ver Filiz."

"Hakan Gündüz."

"Güvence veremem ama hareketlerinin sonucunda ona ne olduğunu görünce içiniz rahatlayacak."

Bu kadar ciddiye almasını beklemiyordum.

Kendisi gibi diye düşünmüştüm Hakan Gündüz'ü.

"Teşekkür ederim Tolga Bey."

"Teşekkür etme. O herif şirketimin adını karalamakla kalmıyor, olası çalışanlarıma uygunsuz yaklaşıyor. Hak ettiğini alacak."

Ne diyeceğimi bilemezken "Çıkabilirsin, çizimlere başla." dedi.

Onu onaylayıp arkamı döndüğümde masasındaki telefonuyla birini aradı ve "Halkla ilişkilerden Hakan Gündüz'ü odama gönderin." dedi.

Gerçekten cezasını verecekti.

Tebessüm ederek odasından çıktığımda amcamla karşı karşıya kaldım.

"Ağladın mı sen?"

Yanaklarımdan süzülmüş yaşların bıraktığı ıslaklığı elimle sildim ve "Bu seni ilgilendirmez." dedim.

"İlgilendirir."

"Niye kimsin sen?"

Derin bir nefes verdi.

"Bu iş sana ağır geliyorsa sana başka yerde iş ayarlayabilirim."

"İstemem. Bu iş tam bana göre, başarıyorum."

"Duyuyorum."

"İyi, o zaman bana bir daha yardım etmeye çalışma."

Bundan önce yardıma ihtiyacım varken bile gelmemişti.

Şimdi ihtiyacım olsa bile çağırmazdım.

Amcam, "Sen bilirsin." derken Hakan Gündüz merdivenlerden bizim kata çıktı.

Gülümseyerek ona baktım.

Tolga Bey'in odasına yaklaşırken kendisine bakmayı sürdürdüğüm için stres olmuştu.

"Bir şey mi söyledin?" diye sorduğunda gülümsemem büyüdü.

"Söylemem gereken bir şey mi yaptın?"

Olduğu yerde durduğunda neler olduğunu anlamıştı.

Amcam neler olduğunu anlamak için bize bakarken Hakan Gündüz, "Hayatımı bitirdin!" diye bağırdı.

"Ben bir şey yapmadım."

"Ona şikayet ettin."

"Evet, ettim. Çünkü iznim olmadan bedenime dokunmaya çalıştın. Bulunduğun mevkiyi farklı ve yanlış amellerin için kullandın."

Amcam, "Filiz ne diyor Hakan?" diye sinirle sorarken Hakan Gündüz, "Beni öldürecek." dedi.

Kanım donarken "Ne?" diye sordum.

Benim söylemem yüzünden ölecekti.

Ama suç onundu.

O yapmıştı.

Ama ölüm...

Çok ciddi söylemişti.

Gerçekten öldüreceğini düşünüyordu.

Öldürür müydü?

Yakama sertçe yapıştı ve "Hayatımı bitirdin!" diye bağırdı.

"Ben..."

"Evet, sen!"

Ne yapacağımı bilemiyorken bizi ayırmak için araya girmeye çalışan amcama baktım.

Sinirle vurmak için elini kaldırdığında korkuyla gözlerimi yumdum.