Klątwa Ptaszyny

Rozdział 18. Kot w ludzkiej skórze

– Co ze mną zrobicie? – zapytał Klarus, gdy już rana na jego palcu została opatrzona kawałkiem bandaża ofiarowanym przez Atlasa. Jego skromne medykamenty i podstawowe przybory pierwszej pomocy nie były może najświeższe, ale były czyste i spełniały swoją rolę.

      Towarzysze spojrzeli po sobie, rozważając jego pytanie. Prawda była taka, że sami nie wiedzieli. Tak się skupili na tym, by odzyskać obrączkę i złapać złodzieja, że nie zastanowili się nawet co z nim później począć.

      – Nie możemy go tak po prostu oddać władzę i oskarżyć o kradzież, prawda? – domyśliła się Cyntia, patrząc na Atlasa, ten sapnął i przytaknął.

      – To nie najlepszy pomysł. Chłopaczyna może i nas okradł, ale nikomu większej krzywdy nie zrobił, a takie oskarżenie kotopodobnego nigdy nie kończy się dla niego dobrze. Wyląduje za kratami, a tą jego rudzinę oskórują lub wypchają. Nikomu się to nie przysłuży – odparł, a wiewiórka najwyraźniej rozumiejąc, że o niej jest mowa, w trymiga schowała się pod koszulą Klarusa.

      – Tak przypuszczałam – mruknęła, drapiąc się po głowie.

      – Możecie mnie nawet do więzienia wsadzić, ale proszę was, oddajcie mi medalion i nie mówcie, kim naprawdę jestem! Ledwie wyląduję w celi, a zabiją mnie tam tylko dlatego, że mam futro! – błagał i choć już siedział na ziemi, padł na kolana. Cyntia dostrzegła w jego oczach ogromny strach, a nawet rozpacz. Nie mogła go skazać na taki los, nie potrafiła. Uklękła więc obok niego i wzięła w dłonie jego łapy.

      – Podszywałeś się pod człowieka, by móc lepiej żyć? – zadała pytanie, na które już od początku domyślała się odpowiedzi, ale bardzo chciała usłyszeć to od niego. Klarus zwiesił głowę ze wstydem.

      – Miałem dość swojego nędznego życia. Z ludzką twarzą o wiele łatwiej o akceptację, szacunek, pracę i wszystko... – Spojrzał na Aurę, a ona tylko mocniej ścisnęła w dłoni jego wisior.

      – Ten medalion – zaczęła Cyntia, ponownie skupiając na sobie jego uwagę. – Skąd go masz?

      Chłopak zrobił dziwny grymas, jakby starając sobie przypomnieć.

      – Nie jestem pewien – wyznał. – Chyba go znalazłem, ale widzę to, jak przez gęstą mgłę. Wydaje mi się, że to skutki korzystania z niego. Gdy go założyłem, medalion dał mi wiedzę, do czego służy i jak go mogę używać, lecz zabrał mi wspomnienia o swoim pochodzeniu... – Dotknął łapą skroni, próbując sobie przypomnieć, ale wyraźnie sprawiało mu to wiele trudu. Sapnął sfrustrowany, mając to sobie za złe.

      – Spokojnie, nie przejmuj się. Powiedz, co o nim wiesz – poleciła, uspokajając go.

      – Wyczułaś, że jest inny? – odparł pytaniem na pytanie. Przytaknęła, faktycznie to wyczuła. Wiedziała, że jest magiczny, podobny do obrączek, ale inny.

      – W przeciwieństwie do zwykłych magicznych przedmiotów, on nie został stworzony przypadkiem pod wpływem silnych emocji. Został stworzony specjalnie. Taka podróbka, łatwiej się z nim obchodzić ale jego moc nie dorównuję tym prawdziwym. Nie zapieczętowano w nim zasilających go emocji wiedźmy, więc jego moc z czasem się zużywa. Musiałem go więc ładować tymi prawdziwymi – wyznał, znowu spuszczając wzrok, zawstydzony własnymi poczynaniami.

      Wszystko zaczęło logicznie układać się w głowie Cynti. Teraz rozumiała, dlaczego ukradł niepołączoną z nosicielem obrączkę i tak mu na niej zależało. W pełni zrozumiała jego motywy i gdyby nie potrzebowała obrączek do odzyskania brata, bez wahania by mu je oddała, bo przynajmniej jemu, by one posłużyły. Niestety nie mogła tego zrobić.