Bölüm şarkısı;
İbrahim Tatlıses: Eyvah neye yarar
🖤
Mutluluk onun kollarının arasındaymış meğerse.
Beni affetmemesinden ölesiye korkarken, onun benim için ne ifade ettiğini anlamıştım.
Bana sıkıca doladığı kolları güçlüydü. Başımı kalbinin bulunduğu sol göğsüne yaslarken, kalbinin benimki gibi hızlı attığını duyumsadım. Bu beni mutlu ederken gözlerini yumdum ve yaşadığım bu güzel anın içinde kayboldum. Şunu fark etmiştim ki aşk hiç beklemediğiniz bir anda, kalbinize yerleşiyordu.
Ömer'in dudaklarını saçlarımın üstünde hissettiğim de tam anlamıyla karnımda kelebekler uçuşuyordu. Kollarımı onun beline doladıktan sonra başımı biraz kaydırdım ama kesinlikle ondan ayrılmadım. Gözlerimi aralayıp gözlerine baktım.
"Beni affetmeyeceksin diye çok korktum."
Ömer'in bir eli yüzüme doğru uzandı ve alnıma doğru düşen bir tutam saçı, sanki dünyanın en önemli şeyini yapıyormuş gibi dikkatlice geriye doğru çekti. "İnsan sevdiğine dayanamaz."
Sözleri üzerine ela harelerim parladı. "Sevdiğin?"
"Sevdiğim."
Kalbimin gürültüsü kulaklarımda çınlıyordu. Hislerimin karşılıksız olmadığını az çok anlamıştım ama duymak daha farklı hissettiriyordu. Hissettiğim heyecan içime sığmazken alt dudağımı gözlerine bakmaya devam ederken yavaşça ısırdım. Ömer'in kara bakışları dudaklarıma düştüğünde etrafımızda farklı bir atmosfer dolanmaya başladı. Yüzlerimiz birine zaten yakındı ve biraz daha yakınlaşırsak kaçınılmaz son öpüşmemiz olacaktı.
"Beni heyecanlandırıyorsun." Sözlerim üzerine Ömer güldü. Ardından eğilerek tam dudağımın kenarını öptü ve yavaşça geri çekildi. "Kalbim çok hızlı atıyor, kalp krizi geçirme ihtimalimi mi arttırmaya çalışıyorsun?"
"Tuğba?"
"Efendim?"
"Şöyle tatlılıklar yapma." Ömer'in sözleri üzerine masum olduğunu düşündüğüm bir şekilde gülüp kafamı yana doğru eğdim ve ona öyle bakmaya devam ettim. Saçlarım kafamı eğdiğim için boşluğa doğru döküldü. "Tatlı niyetine seni yerim."
"İtiraf et en sevdiğin tatlı sütlaç değil dimi, benim."
Ömer sesli bir şekilde gülünce, başkasının gülümsemesi birini nasıl bu kadar mutlu eder diye düşünüyordum. "Kesinlikle öyle."
"Seni güldürdüğüme sevindim."
Ömer iki eliyle yüzümü kavradı ardından dudaklarını saçlarımla alnımın birleştiği noktaya bastırdı. "Beni güldürdüğün, mutlu ettiğin için teşekkür ederim."
Kibardı. Beni affettiği gibi ona yaşattığım o kırıcı hissi görmezden geliyordu ama ben görmezden gelemiyordum. Aklıma gelen düşüncelerle suratım asıldığında Ömer bunu fark etti.
"Ne oldu?"
"Seni mutlu ettiğim kadar da kırdım değil mi?" Dedim üzüntümün yansıdığı bir sesle.
