Öncelikle hoşgeldiniz umarım kitabı beğenirsiniz. Kitap 2000'li yılların başında bir mahallede geçiyor. Kitap da şiddet içerikli unsurlar vardır ve rahatsız olabilirsiniz. Bunu bilerek okumanızı rica ediyorum.
Buraya kitaba başladığınız tarihi benimle birlikte not düşebilirsiniz.
30.11.2022
Bölüm şarkısı;
Manga: Dursun Zaman
🖤
Kara Ömer.
Mahallemizin ağır abisine böyle seslenirlerdi. Bunun nedeni kara saçı, kara kaşı değil, kara gözüydü. Hiç kimseden korkmaz hiç kimseye karşı boyun eğmezdi. Cesurdu, hakkını yedirmez bir başkasının hakkınında yenmesine göz yummazdı. Yere düşene el uzatır, düşürenede haddini bildirirdi.
Henüz daha onbeş yaşında bir çocukken babası kalp krizi geçirmiş ve tüm ailesinin yükü sırtına binmişti. Okumamış çalışmış annesi ve kardeşlerine bakmıştı. Bir süre sonra henüz onsekiz yaşındayken, mahallede kendine dükkan açmıştı. Açtığı dükkan bir marangoz haneydi. Zamanla işlerini büyütmüş, kiracı olarak oturdukları daireyi satın almıştı.
Tüm mahalle tarafından sevilip sayılıyordu. Gençler onu örnek alıyor, anneler kızlarına damat adayı olarak onu gösteriyordu. Sevilen karakterinin yanı sıra uzun boyu ve insanın içine işleyen kara gözleri mahalle kızlarının onu görünce iç çekmesine neden oluyordu. Ama görünen o ki, Kara Ömer mahallede ki hiçbir kız ile ilgilenmiyordu. Zira yanında şu zamana kadar herhangi bir kız olduğunu görmemiş ve duymamıştık.
"Gamze yine Ömer abinin dibinde bitmiş." Sedef gülerek konuşunca ona baktım. Kaşları ile tam karşımızda ki marangoz hanenin önünü işaret edince bakışlarım oraya döndü. Gamze Ömer abinin tam karşısında durmuş bir elini dip boyası gelmiş sarı saçlarına dolayarak ona bir şeyler söylüyordu. Ömer abi elinde ki siyah tesbihi bileğinden avuç içine doğru aldı. Üzerinde siyah bir boğazlı badi ve siyah bir Jean vardı. Boynunda onu tanıdığım zamandan beri gördüğüm gümüş zincir kolyesi vardı.
"Ömer abinin suratında bezmiş bir ifade var," Sedef kulağıma doğru konuşup kıkırdağın da, Ömer abinin gözleri bizim olduğumuz tarafa döndü. Bakışları bakışlarımı bulurken siyah kaşları usulca çatıldı. Bakışlarımı anında kara gözlerden çektim.
Nedenini bilmediğim bir şekilde kendimi bildim bileli Ömer abiden çekinirdim. Belkide çekinme nedenim herkesin saygı duyduğu örnek aldığı biri olması yüzündendi, bilmiyordum.
"Onlara bakmasana Sedef." Diye homurdandım. Bugün haftanın son günüydü ve mahallenin pazarı kurulmuştu. Bizde evin ihtiyaçlarını alma bahanesiyle Sedef'le pazara gelmiştik. Pazarın tam bitişinde ise Ömer abinin marangoz hanesi vardı.
Marangoz hanenin karşı kaldırımda eve doğru yürürken Ömer abinin bakışlarını üzerimizde hissediyordum ama dönüp ona bakma cesaretinde bulunamadım.
"Ayşe yenge vefat ettiğinden beri daha da az konuşur, güler olmuş." Ayşe yenge Ömer abinin annesiydi ve yaklaşık bir ay önce kadar kansere yenik düşmüş vefat etmişti. "Abimler konuşurken duydum o zamandan beri eve gitmiyormuş."
Sedef'in abileri ile Ömer abi arkadaştılar. Ömer abinin iki kız kardeşi vardı ve ikiside evlenmişti. Annesi öldükten sonra da o eve tek başına gitmek istememesini anlıyabiliyordum.
