Gözyaşım bile kirpiklerimde asılı kalmış, düşmeyi reddederken ben bu durumu kendime nasıl yedirebilirdim bilmiyorum. Boş bir parkta, dün gece yağan yağmurun ıslaklığını taşıyan bir bankta başım Nisan'ın omzunda oldukça aciz görünüyor olmalıydım. Gör...
Evet doğru okudunuz. Sonunda kitabımız siparişe açıldı. Kitap Yurdu ve Kitap Sepeti'nden sipariş verebilirsiniz. Sonunda kitabımızı artık kütüphanelerimize ekleyebiliriz. Melek ve Yiğit'i sayfalardan okuyabilir, satırların altını çizebiliriz. O kadar mutluyum, o kadar mutluyum ki bunun bir tarifi yok. Yorumlarınızı okurken yüzümde olan gülüş şimdi sizin bana attığınız ve altını çizdiğiniz satırlara olacak inşallah. Umarım günümüz gelir imzalarda buluşur, birbirimize sarılırız❤️🥲😍🫶🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
“Kirpi demişti değil mi Yiğit? Bu saatten sonra dikenlerini esirgemeyecekti. Bir böğürtlen gibi olacak, onun tatlı yanını görmek isteyenler önce dikenlerine katlanacaktı. Parmakları kanayacaktı, canları yanacaktı. Kolay olmak, kolay ölmekti. Kolayca ölmeyecekti! Kendine söz verdi bu kez.”
Yalnızca nefes aldığımız kadar mı hayattayız? Hayatımızı oluşturan bir parça da hiç var olmadığımız zaman dilimi değil midir? Ailemize, atalarımıza görünmez iplerle bağlıyız aslında hepimiz. Ve bu iplerle ilmek ilmek örülüyor kaderimiz. Yiğit ve Melek’in yolu onlar daha doğmadan kesişmişti. Bir parça böğürtlen kökü önce Yiğit’i, sonra onun aşkını dünyaya getirmişti. Melek’i ona kavuşturan şey ise elim bir yangın olmuştu. Onlar her şeyden bihaber büyürken vuslat vakti gelip çatmıştı. Artık hikâyelerinin geri kalanını kendileri yazacaklardı…
