ƠƁՏҼՏՏҼƊ 🌗 ||ƁⱲ||✔️

Çalınan Çocukluğum

51. BÖLÜM

Medya: Kıraç- Yıllar Sonra

Yıllar geçti, yollar geçti.
Her şey geçti ömrümden.
Bir sen geçmedin.
Bir senden geçemedim!

******

"Biliyorum bu yara hiç kapanmayacak...

Sevmeyeceksin beni...Biliyorum bu şehri bana dar edeceksin...

Çünkü anladın; sevgimden tanıdın beni.
O yanık, o hasta bakışımdan...
Uçuruma atlar gibi sevdalanışımdan...

Cezmi Ersöz"

******

İçimdeki acılar katlanılmaz bir hal almaya başladı. Bu yokluk hissi beni öldürüyor yavaş yavaş. Hiç mutlu olamayacakmışım gibi hissediyorum ve bu beni mahvediyor. İçimdeki terk edilmiş yaralı çocuk susmuyor, sürekli ağlıyor. Kahroluyorum...

Beni yoran ayağıma takılan çelmeler mi yoksa her seferinde düşmekten dolayı dizlerimde oluşan yaraların bir türlü iyileşmeye fırsat bulamadan yerine yenilerinin gelmesi mi?

Ölsem kalsam bir yerlerde, arkamdan ağlayan olur muydu acaba? Nasıl anarlardı beni? Oğul, sevgili, dost, kardeş ya da öylesine biriydi işte mi?

Birinin hayatında bir iz bırakabildim mi acaba?

Kimler sevdi, kimler nefret etti benden?

Bilinmezlikler tüketti ruhumu. Yorgunum. Bir ele ihtiyacım var, beni bu karanlıktan kurtaracak. Kendim kalkmaya mecalim kalmadı. Kafamdaki sesler bile sustu. Onlar bile terk etti beni.

İçimdeki acıları yazmaya kalksam sayfalar yetmez, kelimeler kifayetsiz kalır.

İnsan sevdiklerinin kıymetini bilmeli. Oysa ki bilmez kimse, sevginin ne kadar mucizevi bir şey olduğunu...

Sımsıkı tutmak gerekir ellerini, hele de soğuk kış günlerinde. Yaz gününde bile yapayalnız kaldığın bir hastane odasında tek kalan elinin üşüdüğünde anlıyormuş insan yalnızlığın nasıl lanet bir şey olduğunu...

Hiç sevilmedim ben.

Ailem bile sevmedi. Onların ki koşullu bir sevgiydi, onu bile beceremediler. Bir adam da sevmedi beni. Yalnızlığımda boğuldum. Kimsenin öpmediği dudaklarım titrek, kimsenin sevmediği kalbim ürkek...

Tanrı'nın planı nedir bilmiyorum ama tamamen teslim oldum ona. Çabalamaktan, savaş vermekten yoruldum. Beyaz bayrak sallıyorum. Yenildim, kaybettim...

Hayallerim birer çöp, umutlarım ise birer düş kırıklığı oldu şimdi. Bu esaret beni tüketiyor.. İçimi kanatıyor, canım çok acıyor.

Korktuğum, bu esaretin sonsuza kadar beni hapsetmesi. Bomboş bir yoklukta kendi başıma yok olmak.

Hiç sevmemek, hiç sevgiyi tatmamak... Benim cezam da bu sanırım...

Artık geceleri ağladığımda babam gelmiyor yanıma avutmaya. Oysa ki ben en çok babamı sevmiştim bu hayatta. Bir bahar günü terk etti bizi. Bir daha baharı sevemedim hiç. Ne zaman bir çiçek uyanıp açmaya kalksa aklıma babam geldi benim.

Öldüm, sessiz bir boşluğun içinde kimsesiz yalnızlıklarla boğuşurken.

Öldüm, ama öldüğümü kimse fark etmedi.

Bright Vachirawit

10 Mayıs 2020