Lobo Solitário

ölüm...

ölmek istiyorum, fena halde ölmek istiyorum. yaşamdaki hiçbir şey yaramıyor bana. benim ilgime ihtiyaçları var ama kimsenin bana ihtiyacı yok, hiç kimsenin sevgisi gerçek gibi gelmiyor. beni bu hayata getiren ebeveynlerimi sevmiyorum. ne suçum vardı da doğdum ben? ne suçum vardı da bunları çekmek zorundayım? bu yaşamı ben istemedim. hissettiğim tek şey doğmuş olmanın getirdiği pişmanlık. bu acıyla yaşamak çok zor, bu acıyı unutmaya çalışmak çok zor, ne kadar zihnimi bu acıdan ayırmaya çalışırsam ayırayım bu acı zihnimin bir köşesinde her zaman var olacak. 

istediğim hiçbir şeyi gerçekleştiremiyorum artık. gücüm tükendi, gitmek istiyorum bu dünyadan. yaşamam veya ölmem için herhangi bir sebebim yok. kafam dağınık ve her şeyim paramparça. benden geriye hiçbir şey kalmadı. parçaladı beni bu dünya, yok etti beni. kimse anlayamıyor, ne kadar anlatmaya çalışsam da anlayamıyorlar. kim olduğumu bilmiyorum ve ebeveynlerim bunu geçirdiğim ergenlik sürecine bağlıyorlar. yaşadığım bütün bu acı sadece ergenliktense kafam parçalanıp çürümeli. geçeceğini zannediyorlar ama benim acım ben ölene kadar geçmeyecek.

hayır, acı çekmek için somut bir nedene ihtiyacım yok. hayatın kendisinde bazı şeyleri fark etmeye başladığınızda acılar içinde boğuluyorsunuz zaten.

hiçbir önemim yok benim, çürüyorum, deliriyorum, yok oluyorum ama fark etmiyorlar. belki de içime atıp çevreme belli etmemeyi öğrenmişimdir. 

tüm bunlara rağmen yaşamayı isteyen bir tarafım da var. "belki de istediklerimi gerçekleştirebilirim" diye düşünen bir tarafım. sanırım bu zamana dek beni hayatta tutan tek şey oydu fakat ne yazık ki artık istediklerimi gerçekleştiremiyorum dediğim gibi.

umudum tükenmek üzere. ciddiyim. yardım istiyorum. sadece bir sarılma bile geçirebilirdi belki. eğer bana gerekli zamanda yardım edilmezse bir gün bu dünyadan bir insan daha kayboluverecek. gerçi kim umursuyor ki?

NE ÖNEMİM VAR Kİ BENİM?