Lobo Solitário

çok zor.

"yaşamdan tiksindiğim kadar ölümden de tiksiniyorum."
E.M Cioran

ne yapacağımı bilemez hale geldim. ölmek istediğim gibi ölmek de istemiyorum. hayır, ölmek istiyorum fakat korkuyorum. hiçbir şey beni bu yaşamdan kurtaramıyor. birisinin ya da bir şeyin beni öldürmesi için yalvarıyorum her gün. dayanamıyorum. bir şey yapmalıyım ama ne yapacağımı da bilmiyorum. cehennem gibi, bu yaşam işkence gibi ve bu yaşamın sonu gelmeli.

her gün aynı şeyleri düşünüyorum ve değişen bir şeyin de olmaması beni daha da çok öldürüyor. sanki tüm her şey benim kendimi öldürmemem için tasarlanmış gibi, yaşam beni yaşamaya zorluyor. veya bu sadece bir içgüdü mü?

her canlının bir yaşama içgüdüsü vardır, hayatta kalmaya programlanmışlardır ve bu yüzden ölümden kaçınırlar. kendilerini öldürebilen insanlar gerçekten çok başarılılar. keşke bi gökdelende falan yaşasaydım.

duygularım ölürken ben de ölüyorum.

bu yaşam simülasyona çok benziyor. doğduğun yeri seçmiyorsun, kişiliğini seçmiyorsun, dış görünüşünü seçmiyorsun, dna'mız rastgele bizi kodluyor. biz dna'mız oluyoruz. dna'm dışında başka bir ben yok demek ki.

bu simülasyonda yerim yok. her şey boş ve gereksiz. kendimden ve her şeyden soğudum. bir silahım olsaydı keşke, daha kolay olurdu.

insanları anlamıyorum, hiçbir zaman da anlamayacağım. nasıl böylesine bir saçmalığın içinde hayatta kalabiliyorlar, mutlu olabiliyorlar? ben bunu hiçbir zaman beceremeyecek miyim? becerirsem sadece kendimi kandırmış olurum. kendimi ilişkilerle ve bomboş meselelerle meşgul ederim. ben olmaktan çıkarım. bundan çok korkuyorum.

boşluğum ve duygusuzluğum beni ele geçirdi. artık sadece hayatta kalıyorum. yaşamıyorum. insan değilmişim gibi veya buraya ait değilmişim gibi hissediyorum. bu varoluşta, bu evrende ait olabileceğim hiçbir yer yok, olmadı da.

artık canım yanmasın diye insanlara karşı hiçbir şey hissetmek istemiyorum. sadece yaşarken bile yeterince acı çekiyorum zaten.
sevgi duygusunun bile bir önemi yok artık benim için.

hayatta kalmış bir ölüyüm ben.