Lobo Solitário

antinatalizm.

"hiç mi anlamadınız beni anne? 

hiç mi görmediniz, hiç mi duymadınız gözlerimde nefessiz ölenleri?

en kötüsü de hiç mi fark etmediniz ölümlerimi, insanların beni öldürüşlerini..."

ölmek istiyorum ama ölemem. bir müddet gerçekleştirmek istediğim şeyleri gerçekleştirmek için yaşıyorum fakat ya hiçbirini gerçekleştiremezsem? yolum ölümdür. 

evren karmakarışık mı, mekanik mi? bu canlılık sistemi, bu hormonel sistem, bütün bu duygularım, duygu ve düşünce sistemim, ben doğmadan önce DNA'm(veya bilimsel olarak her neyse) tarafından programlandı. ben metafiziksel bir varlık olamam. duygularım bu evreni aşamaz. duygularımın bana bu kadar olağanüstü veya evren dışı gelmesinin sebebi benim bu bedenin sahibi olmam. bu yüzden bende özel olan hiçbir şey yok. 

gençliğimi yaşayamıyorum. yeme bozukluğum var, istediğim bedene sahip değilim, cinsiyet disforim var, sosyalleşemiyorum ve insanlardan korkuyorum, sevdiğim kişiyle görüşemiyorum. yeterince iyi olduğum hiçbir şey yok. doğmayı ben seçmedim ve buna rağmen yaşadığım bütün problemleri ben düzeltmek zorundayım. 

bu sistem boşuna, her şey boşuna, bütün çabalarım boşuna ama yine de aptal gibi uğraşmaya devam ediyorum. canım yansa dahi uğraşıyorum çünkü uğraşmadıkça yaşamımı boşuna harcıyor gibi hissediyorum. duygulardan nefret ediyorum ama duygu hissetmek zorundayım.

 çünkü ben bir insanım! lanet olsun bu insanlığa! lanet olsun buradaki yaşamı sürdürenlere! lanet olsun, lanet olsun. buna rağmen insanlık bir sürü güzel şey yaptı. gelişime odaklandılar. gelişim için ürediler. peki ya her şey sonlandığında? bütün emekleri boşuna gidecek. bütün acılar ve mutluluklar boşuna gidecek. boşuna uğraşıyorlar, bütün merakları boşuna. benim gibiler ne kadar zavallı! bu saçmasalak yerde acıdan sürünüp gidiyoruz! bizim ne suçumuz vardı? neden bize bunları çektirmek zorundasınız? yetti artık, tükendim! 

"ne suçum vardı da doğdum?"