yazdıklarımı çok saçma bulmaya başladım. her şeyi saçma bulmaya başladım, fikirlerim, kendim, hayat görüşüm, insanlar, yaşam, her şey.
her şeyden soyutlanmış gibi hissediyorum. yaptığım şeyler zevk vermiyor, çok uzun süredir. kendime ortalama demek istemiyorum. ortalamanın üstünde olmalıyım, hep buna yeltendim. ama hiç kendim oldum mu? bir an kendim oldum mu? düşündüğümde kendim olmaya çalışıyorum. sorguladığımda kendim oluyorum. peki ya sorgulamadığım zamanlar? hayatı akışına bıraktığım zamanlar? o zamanki ben, ben miyim? sanmıyorum, sadece yorulmuşumdur.
uzaklaşıyorum, hayattan, neşeden, üzüntüden. yaşamak gerçek gibi gelmiyor. sahte geliyor. anlatamayacağım kadar sahte.
""yaşamak sadece okula gitmek, iş bulmak, kendi geçimini sağlamaktan ibaret değil, yaşam bundan "çok daha fazlası." kurduğun bağlar, hepsi bir "önem" arz ediyor.""
hayır. önem arz etmiyor. ve yaşam sadece o kadar. "okul, iş, ev, ilişkiler." bunlarla uğraşırken düşünmeye vaktim kalmıyor. sanki çok önemli birisiymişim gibi "düşünmeye vaktimin kalmadığını" söylüyorum bir de. BEN NEDEN YETERİNCE İYİ DEĞİLİM. NEDEN YETERİNCE ZEKİ DEĞİLİM.
çünkü böyle doğdum. yapacak hiçbir şeyim yok. kendimi ne kadar her şeyin daha fazlasını düşünmeye zorlasam da sadece bir yere kadar.
yalnız ve yetersiz hissediyorum. bir hiçmişim gibi. hiçbir şeye yetmiyormuşum gibi. şişmanım, salağım, bencilim, kendimi söve söve bitiremiyorum.
ben neyim? neyim ben? insanım ama insanda olan neredeyse hiçbir özelliği taşımıyorum artık. yemek yiyip sıçıp düşünmekten başka bir işlevim yok. bunlar taşıdığım tek insani özellikler belki de.
boğuluyor gibi hissediyorum her düşündüğümde. önceden böyle değildi. ne ara böyle oldu? ölüyor gibi hissediyorum. kafam bulanık ve dağınık. doğru düzgün düşünemiyorum.
öyle yalnızım ki kendi kendimi tüketiyorum. kendime sığmıyorum, bedenime sığmıyorum, çıkmak istiyorum artık. özgürlük istiyorum. bu yaşamdan kurtulmak istiyorum ve bunun tek yolu ölüm.
etrafımdaki şeyler var değil mi? ben rüya görmüyorum değil mi? hiçbir şey benim hayal gücüm değil, değil mi? ben gerçek miyim? yaşamakta mıyım?
yaşayamıyorum. nefes alıyorum ama nefes alamıyor gibi hissediyorum. ölüyorum.
daha fazla yazamayacağım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Lobo Solitário
Rastgeleçok yalnız hisseden birisinin yazdığı şeyler.(yazdıklarımın ciddi bir amacı yok, alakasız yerler olabilir. bir kişinin iç dökme günlüğüymüş gibi okuyun.)