Stray Kids (YN) Kıskanç Abilerim

2. Sezon 25. Bölüm

YouTube:Ailurophile Minho

Başlayalım...

Yn: Min-ji

Felix: Kaç saat oldu hâlâ çıkmadılar ya!

Bangchan: Şşşt, sakin. Her şey yoluna girecek. Ağlamayın daha.

Hyunjin: Ne yapalım? Ağlamaktan başka yapabileceğimiz hiçbir şey yok ki?

Minho: Kim yaptı onu buna? Sen size çarpan arabayı gördün mü Min-ji?

Min-ji: Efendim?

Minho: Size çarpan araba kaza yerinde yok. Sen arabayı gördün mü? Belki bu şekilde suçluyu bulabiliriz.

Min-ji: Hatırlamıyorum, hiçbir şey hatırlamıyorum!

Bangchan: Tamam, ağlama.

Min-ji: Nasıl ağlamayayım? Yanımdaydı, gülerek şarkı söylüyordu. Bir anda... Sadece 1 saniyede hayatım başıma yıkıldı. Birazcık mutlu oldum, evren tersine hareket etti!

Seungmin: Haklısın, şu ana kadar yaşadığın şeyler pek normal şeyler değil. Ama Min-ji her zaman güçlü dururdu. Dimdik durup her şeyin hallolacağına inanırdı. Şimdi neden umutla beklemiyorsun?

Seungmin abimin söylediklerini düşünürken aklıma o gece geldi.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

Karanlık sisli bir ormanda yavaş adımlar ile ilerliyordum. Etraf karanlıktı ve hava soğuktu. Çok korkuyordum. Aniden arkamdan bir dal kırılma sesi gelmesi ile arkama döndüm. Hiçbir şey yoktu.

Öne dönüp adımlarımı biraz daha hızlandırarak ilerlemeye başladım. Etrafıma bakınıyor ve birilerini görmeyi umuyordum. Takip ediliyormuş gibi hissetmem ile koşmaya başladım.

Ormanın çıkışına gelmiştim. Karşımda tenha bir araba yolu vardı ve orada eski bir araba.

Arabanın yanına doğru ilerlemem ile araba hareket etti ve hızlıca karşıdaki ağaca çarptı. Bulunduğum yerde birkaç saniye durup çığlık atmam ile arkamdan yine sesler duymaya başladım. Korku ile aracın yanına doğru koştum.

Araba yoluna atlamadan önce araba geliyor mu diye kontrol ettim ama bu ıssız yerden değil araba geçmesi, kedi köpek bire geçmezdi. Araba yoluna kendimi atıp kaza yapan araca doğru koştum.

Aracın şoför tarafına ilerleyip cama ellerimi dayayarak içeri bakmam ile şoka uğradım.

Min-ji: Abi?

Min-ji: Abi lütfen, bana bunu yapma. Lütfen!

Han abim şoför koltuğundaydı. Başını bir yere çarpmış olmalı ki gördüğüm kan ile daha fazla ağlamaya başladım. Hemen arabanın kapısını açtım.

Min-ji: Abi, ses ver lütfen.

Arkadan gelen çıtırtı ile gözlerim o tarafa kaydı ama hiçbir şey yoktu. Göz yaşlarımı hızlı bir şekilde silerek tekrar Han abimd döndüm.

Min-ji: Tamam, sakin ol Min-ji. Tek yapman gereken telefonu kullanmak.

Arabanın içinde Han abimin telefonunu aradım ve sonunda buldum. Telefonu açmayı denedim ama kapalıydı. Sinirle telefonu yere fırlattım. Asfaltın üzerinde telefon parçalansa da bu umurumda bile değildi.