ညနေစောင်း နေဝင်ချိန်ဖြစ်၍ နေမင်းကြီး ဝင်ရောက်နေပုံမှာ နှိုင်း၏ စိတ်ကိုဆွဲဆောင်ထားသည် ။ သဘာဝတရားထက်လှပတာ ဘယ်အရာမှမရှိဘူးဆိုတာ နှိုင်းနားလည်လိုက်သည် ။ တောင်တန်းတွေပေါ်မှာ သဘာဝ ပေါက်ပင်တွေ ကြောင့် အေးမြကြည်လင်၍ လေကောင်းလေသန့်ရသည်ဟုလည်းထင်မိသည် ။
နှိုင်းတို့ တည်းနေသည့်ရွာ၏ တစ်ရွာကျော်ကို ဆေးသွားကုပေးပြီးအပြန် နှိုင်းအပေါ်ကိုတက်မနားတော့ပဲ လေကောင်းလေသန့်ရှူနေတာဖြစ်သည် ။ စိတ်ကိုလန်းဆန်းစေတာကြောင့် နှိုင်း၏ ပါးလေးမို့တက်သွားသည် အထိပြုံးလိုက်မိတော့သည်။
"အ...ဟင်..."
နှိုင်း၏ ခေါင်းကိုတစ်ခုခုနှင့်ပစ်ပေါက်လိုက်တာကြောင့် နာကျင်သွားသည်ခေါင်းကို လက်နဲ့ပွတ်၍ ခဲလာရာကို လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကလေးငယ်တစ်ယောက်က နှိုင်းကို စိုက်ကြည့်နေတာဖြစ်သည်။
" ဟေ့ ..ကလေးလေး...ကိုကို့ကိုဘာလို့ထုတာလဲ..."
" မြင်ကပ်လို့..."
စကားဝဲဝဲနှင့်ထွက်ပေါ်လာတဲ့အသံကို သေချာနားစိုက်ထားတာကြောင့်ပြောလာသော စကားကြောင့် နှိုင်းမှာ အံ့သြရသည် အမြင်ကပ်လို့တဲ့
" ကိုကိုက ...ခင်ဗျားလေးအမြင်ကပ်အောင်ဘာလုပ်မိလို့လဲဗျာ..."
"လုပ်တယ်..."
နှိုင်းဒီကလေးလေးကိုမြင်လည်းမမြင်ဖူးသေးပါ သူပြောလာသည့်စကားကြောင့်နှိုင်းစဉ်းစားကြည့်တော့လည်း သူကိုဘာမှလည်းမလုပ်ထားတာကြောင့်
" ကိုကိုဘာမှမလုပ်ဘူးနော်...ကလေးလေး..."
"ခုလည်းလုပ်ပြန်ပီ..."
"ဟမ် ...ဘာမှလုပ်ဘူးလေကွာ ..."
" လုပ်တယ်လို့ ..."
" ကဲဟုတ်ပြီ ..ကိုကိုက သားကိုဘာလုပ်မိတာလဲ .."
"ရင်ခုန်အောင်လုပ်လို့..."
"ဟမ်..."
"ဟုတ်တယ် ... မိုင်းမိုင်းဆီလာတာကို ... ကိုကိုက ဒီမှာရပ်နေတော့ ကြည့်လိုက်မိတာ တအားလှနေတော့ ရင်ခုန်သွားလို့လေ...အဲ့ကြောင့်မြင်ကပ်လို့ထုလိုက်တာ..."
