Tot je vrij bent II: zo vader, zo zoon

Hoofdstuk 7

Thomas POV

Ik sluit zuchtend weer de deur van de cel. Ik voel me slechter dan voor het bezoek. Ik voel een soort heimwee. Naar huis, naar mijn ouders. Naar Naomi, mijn zusje. Ik zou zelfs liever naar Mama gaan nu. Gewoon weer alles normaal. Dit is niet normaal. Ik blijf een beetje naar een dood punt staren. Ik weet niet wat ik moet denken of voelen. Ik weet namelijk helemaal niks. Moet ik bang zijn? We hebben niks gedaan toch? En hoelang zal dit duren? Hoelang blijven we hier? Na even kijk ik op. Casper ligt met zijn ogen dicht en zijn handen onder zijn hoofd op bed. Aan hem heb ik niks. Als ik zeg hoe ik me voel zal hij me uitlachen. Als ik zeg dat ik angstig ben, of verdrietig. Dat ik mijn ouders mis. Dan zal hij zeggen dat ik niet zo zwakzinnig moet zijn. Ik hou echt van Casper hoor, maar op dit soort momenten had in veel liever met Lucas of desnoods Jort gezeten. Dan had ik rustig al mijn gedachten uit kunnen spreken, dan hadden we daar over kunnen praten, dan had ik me misschien iets rustiger gevoeld nu. Maar met Casper is daar geen beginnen aan. Die gaat het nooit serieus nemen, laat staan zijn eigen gedachten uitspreken. Ik zal waarschijnlijk moeten wachten tot het avond eten.

Langzaam loop ik naar het andere bed. Ik laat mezelf er op zakken en blijf zo een tijdje zitten, terwijl ik mijn benen een beetje heen en weer beweeg. 'Tom, stop alsjeblieft, je doet heel zenuwachtig' zegt Casper. 'Misschien ben ik ook wel zenuwachtig' mompel ik. Casper opent nu eindelijk zijn ogen en komt rechtop zitten. 'Ohja? Waarvoor dan?' De vraag klinkt niet geïnteresseerd of bezorgd, meer spottend en geïrriteerd, alsof er geen reden is om me zo te voelen. Ik heb nu al spijt van dat ene zinnetje. Ik haal mijn schouders op. 'Nou gewoon, de situatie misschien? We zitten vast, we weten niet wat er gaat gebeuren en hoelang we hier nog zijn' zeg ik verontwaardigd. Casper zucht en kijkt even opzij. 'En wat kan je daar nu aan doen?' Vraagt hij dan en hij kijkt weer richting mij. Ik kijk hem aan. Opnieuw haal ik mijn schouders op. 'Precies, je kan er nu niks aan doen Tom, dus ontspan een beetje. Zenuwachtig zijn helpt niks' zegt hij. Ik knik langzaam. Hij heeft wel gelijk. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij echt volledig ontspannen is, hij moet gewoon heel goed zijn in het verbergen. Hij doet altijd alsof het hem niets kan schelen. Dat hij geen diepere emoties heeft dan blij of boos. Maar ik weet bijna zeker dat hij nu heel stiekem zich ook rot voelt. Ik zeg er niks over, want ik ga er toch niks mee bereiken. 'Oké, dat is waar, maar zo makkelijk kan ik het helaas niet loslaten' zeg ik en ik laat me op bed vallen. 'Nou, als je geluk hebt komt die gozer zometeen terug en dan hebben we misschien wat te doen' zegt hij en hij gaat ook weer terug liggen op bed. Ik zeg niets meer. Ik weet niet wat het met hem is op dit moment. Hij is op dit moment in ieder geval niet de jolige Casper die ik ken. Met Casper kan je absoluut geen diepgaand gesprek voeren, maar normaal is hij wel altijd degene die je opvrolijkt met domme grapjes en uitspraken. Helaas kijkt hij op dit moment daar totaal niet voor in te zijn, misschien is dat wel hoe hij zijn gevoelens uit zonder dat hij het door heeft.

Alsof Casper in de toekomst kan kijken, gaat een paar minuten later de deur open en komt Meneer Steeg, of Lars zoals mijn vaders hem noemden, binnen gestapt. 'Jongens, ik zou jullie nog wat uitleg geven over hoe wij hier te werk gaan, de regels, en alle tijden die je moet onthouden' zegt hij. Ik ga direct rechtop zitten, en ook Casper komt langzaam weer omhoog. 'Allereerst, elke dag is het ontbijt om 8 uur, de lunch om 12 uur en het avond eten om 6 uur. Om 5 voor 8 gaat jullie cel deur open en om 7 uur sluit hij weer, tenzij je mee doet met een avond activiteit, dan sluit ik de deur zodra jullie beide binnen zijn. Het licht kan je zelf uit doen, maar gaat automatisch om 12 uur uit. Van 9 tot 5 mag je werken, om geld te verdienen zodat je dingen kan huren' zegt hij en hij geeft ons een papiertje met daarop een aantal dingen die je kan huren hier. 'Elke dag mag je een uur luchten en je mag twee keer per week sporten. Op maandag avond is er altijd voetbal, dat is dus ook vanavond en het begint om 7 uur' legt hij uit. Ik knik. 'Daarnaast is er 2 keer per week ruimte voor bezoek. Een uur lang.' Zegt hij en ik knik weer. Casper zit naar zijn voeten te kijken. 'En als jullie een probleem hebben, of iets willen bespreken, kom dan naar me toe' sluit hij af.

Opnieuw knik ik. Casper kijkt me aan. 'Misschien iets voor jou Tom, jij maakte je toch al zo veel zorgen' zegt Casper die weer naar achter is geleund en ik kan aan de toon van zijn stem niet horen of hij oprecht is, of gewoon de spot met me drijft. Ik kijk naar Meneer Steeg die nu mij ook vragend aan kijkt. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, nee hoeft niet hoor' zeg ik snel. Hij knikt. 'Nou mocht het toch nodig zijn, kom gerust naar me toe en dan regelen we dat' zegt hij. Ik knik langzaam en kijk even naar mijn handen. 'En komen jullie zo eten? Het is bijna 6 uur' zegt hij waarna hij de cel weer verlaat.

Ik kijk naar Casper, die weer onderuitgezakt tegen de muur aan ligt. 'Gelukkig is hij wel aardig' zeg ik zuchtend. 'Die man?' Zegt Casper en hij lacht er even om. 'Ja' zeg ik verontwaardigd. 'Tom, die man is hoofdbewaker van een gevangenis, en ja misschien doet hij nu aardig, maar ik zou niet teveel hoop er op hebben dat hij dat ook blijft' zegt hij. 'Nou, hij kende mijn vaders anders ook persoonlijk. En die van jou ook' zeg ik tegenstrijdig. Casper glimlacht en schud zijn hoofd. 'Je moet niet zo snel mensen vertrouwen Thomas' zegt hij en dan staat hij op. 'Kom, hopelijk is het eten hier te kanen, ik heb honger' zegt hij. Zuchtend loop ik achter hem aan. Waarom doet hij zo?