Tot je vrij bent II: zo vader, zo zoon

Hoofdstuk 25

Robbie Pov

Ik sta op en loop stil achter de agent aan. Na een nacht waarin ik door het nadenken de slaap niet kon vatten, kwam er deze ochtend een agent aan de deur. Iemand die ons kwam vertellen wat de situatie was. Waar we stonden. Waar zij stonden. Ze stonden in feite voor de grootste nachtmerrie van Matthyas. Want de jongen met wie er was gevochten was inderdaad dood. Overleden aan zijn verwondingen. En als er genoeg bewijs was verzameld, zou de rechtzaak beginnen.

De agent draait zich bij de deur nog een maal om. 'Ik wens u en uw familie veel sterkte toe Meneer van de Graaf' zegt hij beleefd. Ik zucht en geef een knik. 'Bedankt'. Statig verlaat de agent het huis en loopt hij richting zijn auto. Ik sluit de deur en leun er even tegen aan. Het moet nog doordringen. Ik moet nog met een plan komen. Ik moet nog met een manier komen om Matthyas er bij te houden. Om hem niet te verliezen aan dit nieuws. Ik moet nog verzinnen hoe ik het Naomi ga vertellen. Zonder dat ze haar broer als een moordenaar zal zien. Ik moet nog bellen naar Koen, Raoul en vooral Milo. Kijken hoe het met hun gaat. Hoe zij het nieuws opnemen. Ik moet het nog sorteren in mijn hoofd, maar het lukt niet. Mijn hoofd is leeg. Er komen geen woorden of ideeen waarmee ik de rust kan terug brengen bij anderen. Er komt geen gevoel dat me zegt dat ik moet doorzetten, en dat alles beter zal worden. Het enige gevoel dat ik heb is de koude deur tegen mijn voorhoofd.

'Pap?' Ik draai me snel om als ik de stem van mijn dochter hoor. 'Hey meisje' zeg ik vrolijk. 'Gaat het wel?' Haar blik is bedenkelijk. Ik zet mijn beste glimlach op. 'Tuurlijk lieverd, het gaat prima, heb je al ontbeten?' Naomi schud haar hoofd. 'Nee pap, ik ben net wakker'. Ik knik en adem onrustig uit voor ik het voortouw neem naar de woonkamer die aan de keuken grenst.
Matthyas zit nogsteeds op de bank, in de zelfde positie als zonet. Ik blijf er even naar kijken terwijl ik een bord pak en de zak met brood. 'Wat wil je op je boterham?' Vraag ik dan vrolijk terwijl ik mijn blik terug wend naar Naomi. Ze drukt even haar lippen op elkaar en trekt de kast met broodbeleg open. 'Hagelslag' zegt ze terwijl ze me het pak al aanrijkt. 'Hele goeie keuze dame' zeg ik lachend. 'Weet je wat? Ik maak jouw broodje, en jij gaat Papa even opvrolijken. Volgens mij kan hij dat wel gebruiken' fluister ik. Naomi knikt lachend en rent naar de bank.

'Goedemorgen Papa' roept ze vrolijk terwijl ze naast hem op de bank springt. Ik kijk even toe. Matthyas knippert even met zijn ogen en draait zijn hoofd langzaam naar haar toe. 'Hey meisie, was jij ook wakker?' Zegt hij. 'Ja, ik was er net ook al hoor, heb je ons niet gezien?' Ze kijkt hem vragend aan. Matthyas is even stil en slikt. 'Nee, sorry, ik was even aan het nadenken... denk ik'. 'Ben je nog moe?' Naomi kruipt op zijn schoot en Matthyas slaat zijn armen om haar heen. 'Een beetje, ik heb niet zo goed geslapen' zegt Matthyas schor. Naomi slaat haar armen om zijn nek heen en legt haar hoofd op zijn schouder. 'Dan gaan we nu nog even slapen toch?' Zegt ze zachtjes. Ik hoor Matthyas nog instemmen ik dat idee terwijl ik een mes en de boter pak en Naomi's broodje begin te smeren. Ik smeer er ook maar gelijk een voor mezelf en Matthy, en zet het koffiezetapparaat aan. Met de 3 broodjes loop ik naar de bank, en zet de borden op tafel. Naomi kijkt me aan en legt haar vinger voor naar mond waarna ze naar Matthy wijst, die mijn zijn ogen dicht en zijn hoofd tegen de rugleuning aan ligt.

Ik glimlach zacht en knik. 'Gaan we bij de tv eten?' Fluistert Naomi blij. Ik knik weer glimlachend. 'Voor deze ene keer' fluister ik terug. Naomi's ogen twinkelen en voorzichtig klimt ze van Matthy's schoot af voor ze naast me komt zitten. Ik geef haar haar bord aan en zet dan de tv aan waarna ik terug naar de keuken loop voor de koffie. Naomi is met haar knieën omhoog gaan zitten en heeft de hagelslag al om haar mond heen zitten van de eerste hap. Het lijkt haar vrij weinig te boeien nu er Henry Danger aan staat op de TV.

Ik laat mezelf naast Matthy op de bank zakken. 'Matt' fluister ik. Hij opent langzaam een oog en kijkt me aan. 'Hmm?' Mompelt hij. 'Ik heb koffie voor je'. Matthy gaat langzaam rechtop zitten en kijkt even naar het kopje dat ik hem voor houdt, voor hij het aanpakt en voorzichtig aan zijn lippen zet voor een slok. Ik ga achteruit tegen de bankleuning aan zitten en sla een arm om hem heen. 'Het komt goed oké? We zijn er voor Tom, wat er ook maar zal gebeuren. Het komt uiteindelijk goed'. Matthy slikt moeilijk en knikt. Ik heb het idee dat hij niet geloofd wat ik zeg. 'Wat denk je nu?' Vraag ik voorzichtig.

Matthyas staart naar de grond, alsof hij op zoek is naar woorden. En ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij ze vindt. Zodat ik hem kan begrijpen. Zodat ik weet wat hij denkt. Ik heb het nodig om te weten wat hij denkt. Ik heb het nodig om te weten wat hij nodig heeft. Matthyas beweegt zijn lippen wat en ademt hoog in en uit. 'Maar wat als... hij die hulp niet aanneemt? Ik weet dat mijn ouders er ook voor mij waren. Maar dat wilde ik niet. Ik schaamde me voor hun. Ik wilde ze niet zien, omdat ze mij dan ook zouden zien. Ik wilde hun medeleven niet. Ik ben gewoon bang dat Tom dat ook zou doen, en ik zou er niet mee kunnen leven als hij dat zou doen. Ik zou er niet mee kunnen leven om hem zo weinig te zien. Dat hij zich van ons afsluit. Ik zou er niet mee kunnen leven als Tom hetzelfde wordt als ik.' Matthyas kijkt me bang aan.

Ik blijf hem aankijken en wenste dat ik beter was in me verplaatsen in andere mensen. Want hoewel ik alles van dichtbij heb meegemaakt. Ik heb nooit begrepen hoe Matthy zich voelde. Matthy is de enige die zich kan verplaatsen in waar Tom en de anderen nu in terecht zijn gekomen. En om eerlijk te zijn maakt dat mij ook bang. Want wat als Matthyas gelijk heeft? Wat als zij net zo worden als Matthyas? Dan verliezen we niet alleen fysiek onze kinderen, maar ook mentaal. En al zouden we ze fysiek ooit terug zien, mentaal zullen ze nooit meer hetzelfde zijn.