Tot je vrij bent II: zo vader, zo zoon

Hoofdstuk 10

Robbie Pov

Ik begeleid het meisje naar haar kamer. Haar donkere lange haar zit in een vlecht met een roze elastiekje. Ik heb haar alleen een hempje en onderbroek aan laten doen, want voor een pyjama is het nogsteeds veel te warm. 'Welk boek wil je dat ik lees' vraag ik als ik voor haar kast ga staan. Ze komt naast me staan. 'Doe maar de blauwe Floor' zegt ze en ze wijst het lichtblauwe boek aan. Ik trek het uit de kast. 'Nou, liggen dame' zeg ik. Ze springt snel in haar bed en trekt haar laken over, waarna ze zich in haar kussen laat vallen. Ik ga zitten op het roze bed. In de roze prinsessen kamer die we voor haar hadden gemaakt toen ze hier net kwam wonen. In 6 jaar hebben we daar nog niks aan veranderd, en tot nu toe lijkt Naomi nogsteeds meer dan tevreden met haar eigen kamertje, waar een groot Barbie kasteel staat, er roze en blauwe jurken aan de deur hangen. De muren allemaal posters van Disney prinsessen hebben en over haar bed een klamboe hangt waardoor het net een echt prinsessen bed lijkt. 'Oké, welke wil je dat ik lees' zeg ik. 'Die van Sint-Maarten' zegt ze en ze nestelt zich in het matras. Ik zoek het op en begin te lezen. Gelukkig heb ik dit verhaaltje al 10 keer voor gelezen dus hoef ik eigenlijk maar half te lezen wat er echt staat. Daarnaast improviseer ik een deel van de zinnen, want dat vindt Naomi leuk. Het meisje zit helemaal in het verhaal, en even vergeet ik alle zorgen die ik vandaag heb gehad, en geniet ik van het kleine momentje wat ik met mijn 10 jarige dochter heb.

Als het verhaal is afgelopen klap ik het boek dicht. 'Dus, als jij ziek bent met Sint Maarten gaan we ook gewoon op een andere dag' zeg ik en ik druk even op haar neus. Ze grinnikt en schud haar hooft. 'Nee, dan eet ik gewoon alle snoep dat jullie hebben gekocht op' zegt ze. 'Oké, dat mag ook. Dat scheelt je wel een hoop zingen' zeg ik. Ik leg het boek weg en wil opstaan. 'Pap?' Vraagt ze. 'Ja?' Ik kijk haar vragend aan. 'Is er iets met Thomas?' Shit. Ik had dit zo graag willen vermeiden. Ik had zo graag gewild dat ze niks door had. Maar vroeg of laat zou het er toch van komen. Het zou raar zijn als haar broer ineens maanden weg was zonder dat ze wist waarom. Daarnaast, het was natuurlijk ook raar dat toen ze vanochtend beneden kwam, Milo, Matthy en ik een beetje voetbal aan het kijken waren op de bank. En dat Raoul en Koen er daarna ook ineens waren. Dat de sfeer niet heel aangenaam was. Ik heb haar daarna naar de oppas gebracht zodat ze er niet te veel van mee zou krijgen, maar dat is uiteindelijk toch gebeurd. Ik schraap mijn keel. Hoe leg je je dochter uit dat haar broer in de gevangenis zit en je weet niet eens waarom. 'Thomas is bij de politie. Op vakantie was er wat fout gegaan en nu moet hij bij de politie blijven tot ze weten wat er is gebeurd. Maar ik en Papa gaan er alles aan doen om te zorgen dat hij snel weer thuis is hoor. Dus maak je maar geen zorgen.' Zeg ik. Ze knikt. Ik heb geen idee of ze het precies heeft begrepen en of ze zich er zorgen om gaat maken, ik hoop zo erg van niet. Ik vind 1 kind dat zich niet goed voelt al erg genoeg. 'Dus Thomas komt wel weer naar huis snel?' Vraagt ze. Ik knik. 'Wij gaan er alles aan doen om te zorgen dat hij snel weer hier is' zeg ik. Ze glimlacht nu een beetje en knikt. 'Oke, dan komt het vast wel goed.' Zegt ze. 'Nou, ga jij maar lekker slapen meisje' zeg ik en ik druk een kus op haar hoofd waarna ik het licht uit druk. 'Weltrusten, ik hou van je' zeg ik nog waarna ik de deur open. Ik sta oog in oog met Matthy, die blijkbaar bij de deur stond. Ik glimlach even en sluit de deur dan bijna helemaal. Even kijk ik nog naar het meisje. Hoeveel moeite we hebben moeten doen om haar hier te krijgen. Het heeft sowieso jaren geduurd voordat we überhaupt een kind mochten adopteren, aangezien we beide een strafblad hebben. Pas toen Thomas 13 was kregen we toestemming van de kinderbescherming. Toen moesten we nog een jaar wachten tot we Naomi echt mochten adopteren. We moesten haar een jaar lang 3 keer in de week bezoeken bij haar pleeggezin, om te zien of ze zich vertrouwd voelde bij ons. En hoewel dat heel lang duurde en heel veel moeite koste wilde ik dat. En Matthy net zo. Vanaf de aller eerste keer dat we haar ontmoetten wisten we al dat we er alles aan zouden doen om haar een fijn plekje in ons huis te geven. Om vaders voor haar te zijn, om haar een onbezorgde jeugd te geven. Ik zou alles voor haar geven, net als voor Thomas.

Matthy kijkt me aan. 'Goed uitgelegd schat' fluistert hij. 'Je verteld haar eerlijk het nieuws maar je geeft haar wel hoop'. Ik glimlach en haal mijn schouders op. 'Ik probeer het gewoon. Ik wil gewoon dat ze geen zorgen heeft. Ik wil Thomas gewoon terug' zeg ik zacht. Matthy slaat zijn armen om me heen en langzaam begin ik te snikken. Ik hoor Matthy de slaapkamer deur van Naomi dicht trekken. Die hoeft niet te horen dat haar vader zojuist is gebroken. Matthyas sust me zachtjes. 'Robbie rustig, het komt goed. We gaan alles er aan doen. Hij slaat zijn armen stevig om me heen en kust me zacht op mijn hoofd. 'Kom, terug naar beneden?' Vraagt hij dan. Ik knik zacht tegen zijn borstkas aan.

We lopen achter elkaar de trap af, de woonkamer in. Tegelijk zien we dat iemand het toch heeft begeven. Milo ligt op de bank. Hij is in slaap gevallen. De tv staat nog aan, sportzender. Ik kijk Matthy even aan. 'Uitgeteld die jongen' fluister ik. Het moest er toch een keer van komen. De man is zeker meer dan 30 uur wakker geweest, heeft bijna een hele fles Disaronno gekanteld en heeft in een dag meer verschillende emoties getoond dan de in de afgelopen 10 jaar. Koen en Raoul zijn naar huis, beide naar hun eigen gezin. Raoul naar zijn vrouw en twee dochters. Koen naar zijn vriendin en zoontje. Maar Milo heeft niemand om naar toe te gaan. Nu Casper er niet is heeft hij niemand die door zijn huis heen loopt. Met wie hij kan praten. En ik verwacht niet dat hij met zijn ex wil praten, het telefoongesprek was al erg genoeg. We waren er allemaal bij en de sfeer was niet bepaald goed tussen die twee. Daarom bleef hij langer, maar ik denk dat we hem maar gewoon laten slapen, en we morgen wel verder zien. Voor nu is slaap het gene dat hij nodig heeft. En wij trouwens ook.