Aile Hikayesinin Piçi Oldum!

AHPO - 10. BÖLÜM

Yorum yapmayı ve vote atmayı unutmayın!

Yorum canavarı yorum istiyor! Yoruuuuuum!

O yüzden bana bol bol yorum canlar!

Bol bol yorum bekliyorum

İyi okumalar!

"Tut elimi buradan gidelim... Olmaz demeden dinle beni bi!" Elimi camdan dışarıya uzatmış bağırarak şarkı söylüyordum.

Sadık abi yolumuz uzun derken bu kadar uzun olacağını hiç tahmin etmediğimden aklıma gelen ilk şarkıyı söylemeye başlamıştım.

Sadık abi yanımda daha çıkmamış şarkının sözlerini benle takip etmeye çalışıyordu.

"Rüzgarım söndü dindiği ateş ah bebeğim ben hala deliyim!" diye bağırırken camdan başımı çıkarmış bağırarak söylüyordum.

"Sen yokken ne gece ne de gündüz ne ay var ne de bi yıldız!"

"İçeri gir deli!" diye bağıran Sadık abiye dilimi çıkarıp sözlere devam ettim.

"Her yer karanlık ve ısısız göremiyorum!"

"Sen yokken ne gece ne de gündüz ne ay var ne de bi yıldız!" bağırırken otobandaki arabayı süren insanların bakışları bile umurumda değildi.

"Her yer karanlık ve ısısız görem..." Belimden tutulmamla içeri çekilmişti.

"Kaza yapacağız!" Sadık abinin ikazıyla tatlı tatlı gülümseyip.

"Hava yastığımız yok mu be?" diye sormamla Sadık abi Allah'a dua edip geri bana döndü.

"Lan oğlum, biraz rahat dur. Bir saatimiz kaldı zaten." Demesiyle dudaklarımı büzmeden edemedim. Buraya geldiğimden beri ilk defa canım eğlenmek istemişti. Eğlencemi kursağımda bırakmasalar olmuyordu.

"Arkadaş bir eğlenek diyoz, onda da veto yiyoruz!" dememle Sadık abi şen bir kahkaha atmıştı.

İstanbul'dan çok çıkmıştık ama tam olarak nereye gittiğimizi bile bilmiyordum. Tek bildiğim Enez denen kişinin yanına gittiğimizdi. Sadık abiyle üç saattir eğlenmeye çalışıyordum. Ben alışık değildim arkadaş uzun yolculuğa, benim en uzun yolcuğum babamın köyüne gitmekti o da 45 dk'ydı. Valla üç saattir popom düzleşmişti.

"Doktoruna söyleyeceğim seni! Bu kadar mutlu olman hiç hayra alamet değil, daha geçen gün yaptığın şeyle, bir an da modunun bu kadar yükselmesi cidden hiç hayra alamet değil." Sadık abi kendi kendine konuşurken gözlerim parıldadı. Lan Deniz ne hastalığın var da bu adam bu kadar endişeleniyor. Neyse ağzını arayayım.

"Doktor randevum ne zamandı benim ya?" diye sorarken sanki kendi kendime konuşuyormuş gibi yapmıştım.

Sadık abinin bakışları yol yerine bendeydi. "Pazar, her Pazar gittiğin yeri mi unuttun?" diye sormasıyla omuz silktim. Bilmiyorum ki,

"Aklımdan çıkmış." Dememle Sadık abi anlayışla başını salladı.

"Bu aralar unutkanlığın artıyor... Her şeyi unutacaksın diye korkmuyor değilim." Demesiyle bakışlarım yoldan kucağımda duran ellere düşmüştü. Alzaymır mıydı ki?

"Önemli değil neticede." Dememle Sadık abi freni hızla çektiğinde az kalsın cama yapışacaktım.

"Önemli değil!" diye bağırmasıyla bedenim titremişti. Benim korkum değildi bu. Bedenin kendi korkusuydu. Bakışlarımı Sadık abinin kahvelerine çevirdiğimde gözleri kızarmıştı.