ညမီးေရာင္စုံေတြၾကား တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ့ကားေလးထဲ အေတြးကိုယ္စီနဲ႕ ေမာင္နဲ႕ခါး ထိုင္ေနတယ္။ ေမာင္ဘာေတြေတြးေနလဲ ခါးမသိေပမယ့္ ခါးကေတာ့ ကိုယ့္ကိုခ်နင္းကာ ေမာင့္ဆီကအမွတ္ေတြယူေနတဲ့ မယ့္ဘြဲ႕ျဖဴအေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္။
ဦးသီဟကိုးလ္နဲ႕ အတူထိုင္ေနရာဝိုင္းမွ ေမာင္လက္ဆြဲေခၚရာ လိုက္ပါလာရင္း မယ္ထိုင္ေနရာဝိုင္းဆီ ေရာက္သြားေတာ့.....
"မယ့္ေဘးမွာ ကိုယ္ထိုင္ခြင့္ရွိမလား''
"ဟင့္အင္း မယ့္ေဘးကေနရာက ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ ....ဦးထားသူရွိတယ္''
မယ္က သူ႕ေဘးထိုင္ခြင့္ေတာင္းေနတဲ့
ေကာင္ေလးကို လွလွပပျငင္းလႊတ္ခဲ့တယ္။ၿပီးေတာ့သူလုပ္တာေတာ္တယ္မွလားလို႔ ေမာင့္ကိုေမးခ်င္ေနဟန္။
ေမာင့္မ်က္ႏွာေပၚမွာလည္း.ေက်နပ္ျခင္း ေတြ ျဖတ္ေျပးလို႔။
ၿပီးမွမယ္က ခါးကိုၾကည့္လိုက္ကာ....
"ခါးကို ဦးသီဟကိုးလ္ဆီက ေခၚလာတာမွလား....ဘာလို႔မ်ား ခါးေဘးကေနရာကို သူမ်ားကိုေပးလိုက္ရတာလဲ''
ႏွိုင္းယွဥ္ျပထားသလိုကို အေျဖကေတာ့ရွင္းပါတယ္ ။ ေမာင့္ဆီကအမွတ္ပိုရဖို႔ ခါး
ကို ဆြဲဆြဲမထည့္ပါနဲလား။
ေမာင္ကပါေမးခြန္းထုတ္သလို ၾကည့္လာေတာ့ ခါးၿငိမ္ေနလို႔မရၿပီ။
"ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခါးေဘးကေနရာက ကြက္လပ္ျဖစ္ေနလို႔ေလ... ေနရာလြတ္ေနရင္ ဘယ္သူမဆို စိတ္ကူးယဥ္ၾကမွာပဲ''
စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႕ ခါးဆိုလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ မယ္ကမ်က္ႏွာေတြပ်က္လို႔။
ဘာလဲဒီစကားက မယ့္ေရွ႕မွာတင္ ေမာင့္ကိုျမဴဆြယ္ေနတာလား။
"ေမာင္ေရာ ဘယ္လိုထင္လဲဟင္''
"ခါးကအဲလိုပဲ အရမ္းအားနာတတ္တာေလ ဒါေၾကာင့္ေမာင္စိတ္မခ်တာေပါ့''
ေမာင္ကခါးကို တစ္ေယာက္တည္း ထားခဲ့မိတာနဲ႕တင္ အားနာကာ အပစ္မဆိုနိုင္တာသိတာေပါ့။ ခါးတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားက သံေယာဇဥ္ေတြ နားလည္မႈေတြကို ခင္ဗ်ားေလ်ာ့တြက္လြန္းတယ္။
"ခါး.........ဘာေတြေတြးေနတာလဲ''
႐ုတ္တရက္ ခါးေပါင္ေပၚ ေခါင္းအုံးလာတဲ့ေမာင္ေၾကာင့္ ေက်ာေလးေတြမတ္လိုက္မိတယ္။ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနတဲ့ကားေလးထဲ ေမာင္ကပင္ပန္းေနသလို မ်က္ဝန္းတို႔မွိတ္လို႔။ ေမာင့္မ်က္ခုံးနက္ထူထူေတြက ထင္းရွားလြန္းေတာ့ ငယ္ငယ္ကမ်က္ခုံးမွာ ေမ်ာ့ကပ္ေနတဲ့ေကာင္လို႔ အနိုင္နဲ႕ပိုင္းေျပာဖူးတာ သတိရမိတယ္။
ခုမ်ားေတာ့ အဲဒီမ်က္ခုံးနက္ေတြက မိန္းကေလးေတြရဲ႕ရင္ကို ခပ္နက္နက္ေလးထြင္းမယ့္ လက္နက္တစ္စုံျဖစ္လာခဲ့ေပါ့။
မ်က္ခုံးၾကမ္းထူထူေအာက္က ရွည္လ်ားလွတဲ့မ်က္ေနာင္စင္းစင္းေတြ ခါးထိေတြ႕ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာအစိတ္ပိုင္းတစ္ခုစီတိုင္းက ေသခ်ာထြင္းထုထားတဲ့ ဂရိနတ္ဘုရားတစ္ပါးရဲ႕ပုံရိပ္ေတြလို ထည္ဝါလြန္းတယ္။ ဝင္းမြတ္ေနတဲ့ပါးျပင္ေပၚက ေသြးေၾကာေရးေရးေလးေတြ ထိေတြ႕ပြတ္သပ္ခ်င္စိတ္နဲ႕ လက္တျပင္ျပင္။
