တီ....တီ....
မပြင့္ေသးတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႕ အသံလာရာကို လက္ကေလွ်ာက္စမ္းရင္း ခန့္မွန္းကာ ပိတ္ပစ္ရတယ္။ မထခ်င္ေသးဘူးရယ္။
တီ....တီ.....
ဟင္း!
မ်က္လုံးေတြကို အားယူဖြင့္လိုက္ရင္း အသံလာေနရာ ဘာကလဲဆိုတာ စူးစမ္းရတယ္။ ဖုန္းျမည္ေနတာပဲ။
ကလပ္ကအျပန္ ေမာင့္ေဖေဖအလုပ္ကိစၥအေရးႀကီးလို႔ လွမ္းေခၚတာနဲ႕ လမ္းတစ္ဝက္မွာတင္ ေမာင္ကဆင္းက်န္ရစ္တယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ခါးမွာသာ အေတြးမ်ားစြာနဲ႕ တစ္ညလုံးအိပ္မေပ်ာ္။
ေမာင္နဲသူတို႔ နမ္းျဖစ္ၾကတယ္။ ေမာင္ကအသိစိတ္ရွိရွိႀကီးနဲ႕ကို ခါးကိုနမ္းခဲ့တာ။
ေရွ႕ေလွ်ာက္ဘာဆက္ျဖစ္မွာလဲ။
ေမာင့္လည္းခါးကို ခ်စ္ေနနိုင္သလား၊ ဝန္ခံလာနိုင္လား မသိပါ။ ေမာင့္မွာ မယ္ဘြဲ႕ျဖဴကလည္း ရွိေသးတယ္။ ခါးကိုဒီတိုင္း မေတာ္တဆ အေနနဲ႕ထားခဲ့နိုင္တာပဲ။ ဒီလိုေတြးမိျပန္ေတာ့ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ဘူး။
ထူပူက်န္ေနဆဲႏႈတ္ခမ္းကို စမ္းမိျပန္ေတာ့
ၾကည္ႏူးစိတ္နဲ႕ ႐ူးမတတ္ပါပဲ။
အနားမွာရွိသည္ျဖစ္၊ မရွိသည္ျဖစ္ေစ စိုးမိုးလြန္းတဲ့ေမာင္ေၾကာင့္ ညကအိပ္မရတဲ့ညတစ္ညေပ။
တီ....တီ.....
ဒီဖုန္းေတာ္ေတာ္ဇြဲေကာင္းတာပဲ။
ဟင္ မယ္ဘြဲ႕ျဖဴ ပဲလား။
"Hello''
"ဒီ ႏြေ ခါး''
"ေျဖးေျဖးေျပာပါ နားကိုအူသြားတာပဲ''
"မေျပာနိုင္ဘူး နင့္ေၾကာင့္ ငါတစ္ညလုံးမအိပ္နိုင္ေသးဘူး နင္ကေတာ့ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေနတယ္ေပါ့ေလ''
သူမလည္း အိပ္မေပ်ာ္ဘူးတဲ့လား။ သူမေမးလာရင္ ခါးမွာလည္း ေရေရရာရာျပန္ေျဖနိုင္တာ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဒီကိစၥမွာ ေမာင္သာအခရာပါ။
"ငါနင္နဲ႕ေတြ႕ခ်င္တယ္ မဟုတ္ဘူး ေတြ႕ရမွျဖစ္မွာ ''
"ခါး..''
"မျငင္းနဲ႕ မရဘူး ငါ့ကိုလူသတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေအာင္ မလုပ္နဲ႕ နင္တို႔လမ္းထိပ္ကဆိုင္ကို ထြက္လာခဲ့ စကားေျပာယုံပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီးေျပာခ်င္တာ ဒါေနာက္ဆုံးပဲ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ ဖုန္းလည္းမဆက္ဘူး ထပ္လည္းမေတြ႕ဘူး...ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕ လာေတြ႕''
