You are my destiny

Κεφάλαιο 37

Ξύπνησα στο δωμάτιο του Luke. Δεν ημουν αρκετά μεθυσμενη για να μην θύμαμαι τι συνέβη χθες. Μετά την παραλία ο Luke με πήγε σπίτι του. Κάναμε ότι κάναμε και κοιμήθηκα εκεί. Ήμουν αρκετά κουρασμένη για να φύγω.

Άρχισα να χαμογελάω μόνη μου με τα μάτια μισανοιχτα γιατί νυσταζα ακόμα. Με ένα χαμόγελο στα χείλη γύρισα να δω τον Luke.
Δεν ήταν εκεί. Γύρισα στην πόρτα καθώς άκουσα φωνές αλλά ήταν κλειστή.
Σηκώθηκα σιγα-σιγα και πήγα στην πόρτα με το πάπλωμα πάνω μου.
Άνοιξα λίγο για να δω τι γίνεται. Μου κόπηκε η ανάσα.
Είδα την μαμά του Luke στο πάτωμα έτοιμη να κλάψει και τον Luke να προσπαθεί να μιλήσει στον πατέρα του. Από όλα αυτά που μου έχει πει για τα προσωπικά του μπορώ να καταλάβω ότι είναι ο μπαμπάς του. Το κακό είναι ότι ο μπαμπάς του κρατάει ένα μπουκάλι μπύρα και φαίνεται μεθυσμένος και ο Luke σφίγγει τις μπουνιές του. Ίσως συμβεί κάτι κακό. Ανησυχώ για τον Luke και την μαμά του.
Ο μπαμπάς του μιλάει για λεφτά αλλά ο Luke προσπαθεί με όλη την υπομονή που του απομένει να τον ηρεμήσει, μάλλον για να μην καταλάβω τίποτα.
Η υπομονή του Luke δεν αργεί να πέσει και να τον καταβάλει ο θυμός. Ο πατέρας του τον σπρώχνει και χτυπάει στον τοίχο. O Luke σφίγγει τις γροθιές του και πάει να του επιτεθεί αλλά τον σταματάω.

Jo- Σταμάτα. Μην το κάνεις. Αν τον βαρεσεις ο αλκοολισμός του θα τον καταβάλει και θα τον αφήσει αναίσθητο. Στην χειρότερη περίπτωση θα στραυοπατησει και θα χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο που ίσως θα είναι σοβαρό.
Luke- Δεν με νοιάζει!!

Η καρδιά μου σφίγγεται. Δεν έχω ξανακούσει τον Luke έτσι. Ούτε έχω ξαναδεί αυτό το βλέμμα του. Μπορώ να πω ότι με τρομάζει όμως έχω περάσει από αυτήν την κατάσταση και ξέρω πολύ καλά πως νιώθει.

Jo- Σε νοιάζει! Πιστεψε με. Πρέπει να ηρεμήσεις.

Ο Luke κοιταει τον πατέρα του και και κατεβάζει την γροθιά του. Βοηθάω την μαμά του να σηκωθεί καθώς ο πατέρας του με κοιταει με αυτό το περίεργο βλέμμα τον μεθυσμένων. Δεν λέει τίποτε άλλο εκτός από το να πετάξει κάτω το μπουκάλι του και να φύγει.
Ο Luke πηγαίνει στο δωμάτιο και τον ακολουθώ.

Jo- Ξερω πως νιώθεις όμως....
Luke- Όχι δεν ξες!

Κάνω ένα βήμα πίσω.

Luke- Καλύτερα να φύγεις. Δεν είναι και η πιο ωραία στιγμή.
Jo- Ναι καλύτερα. Φεύγω.

Βγαίνω από το δωμάτιο, κλείνω την πόρτα και πάω στο σαλόνι. Η μαμά του καθαρίζει κλαίγοντας τα γυαλιά και τις λίγες σταγόνες μπύρας από το πάτωμα. Δεν με πάει η καρδιά να φύγω.
Αφήνω στην άκρη την ζακέτα μου και κάθομαι δίπλα της στα γόνατα. Την βοηθάω να μαζέψει τα γυαλιά.

Heidi- Δεν χρειάζεται να με βοηθήσεις κορίτσι μου. Θα κοπεις!
Jo- Μην ανησυχείτε.

Με κοιτάζει με τα μάτια της τα οποία είναι γεμάτα δάκρυα. Η καρδιά μου σπαραζει και ο θυμός μου φουντώνει.

Jo- Μην ανησυχείτε κυρία Heidi. Θα κάνω ότι είναι δυνατόν για να σας βοηθήσω.

Πηγαίνω κοντά της και την αγκαλιάζω. Δεν λέει τίποτε άλλο παρά μόνο να κλαίει.

Όταν τελειώνουμε με το καθάρισμα παιρνω την ζακέτα μου.

Jo- Γειά σας.
Heidi- Γειά σου κορίτσι μου.

Καθώς περπατάω στον δρόμο για το σπίτι είμαι αφηρημένη. Σκέφτομαι την δικιά μου παρόμοια κατάσταση. Δεν την έχω αναφέρει σε κανέναν. Είναι μεταξύ της αδελφής μου και εμένα.
Δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου τα μάτια της μαμάς του και το βλέμμα του όταν με κοίταξε.
Όταν φτάνω σπίτι ανοίγω την πόρτα μα ένα μικρό τρέμουλο στο χέρι μου και την καρδιά μου κόμπο.
Παω στο δωμάτιο και ξαπλώνω με τα ρούχα. Την άλλη εβδομάδα ξεκινάνε οι εξετάσεις και μετά έχουμε
τις πανελλήνιες. Δεν μπορώ να πω ότι βάζω την ανησυχία που είχα για τα παιδιά και τις πανελλήνιες σε σχέση με το συμβάν σήμερα.

Ευχαριστώ που διαβάσατε και αυτό το κεφάλαιο. Τα λέμε στο επόμενο.

Φιλιααα❤