Chapter 33
I was stunned by his words. Hindi ko alam kung bakit ganoon nalang ang kaba ko habang nakatingin kay Zoren. Gusto kong magalit dahil ang dali lang para sa kaniyang sabihin na gusto niyang magkaroon kaming ng oras sa isa't-isa. I was mad not because he said that so easy. I was mad because he hurt me so much that I can't trust his words easily.
Umiwas ako ng tingin dahil unti-unti na namang sumasakit ang dibdib ko sa ala-ala namin noon na hindi na pwedeng ibalik. I heard him heaved a sigh when he didn't get any response from me. Tinignan ko ang anak ko na busy na ngayon sa paglalaro. I want to cry but I couldn't. Gusto kong sumbatan si Zoren sa lahat. I want to blame him, tell him that I suffered because of him and I lost my daughter! Hindi madali para sa akin iyon. At ngayong nandito siya, gustong makasama kami ng anak ko, hindi ko yata kaya.
"I don't want to enter your life again..." mahina kong sinabi habang nakatingin parin sa anak ko. Ramdam ko ang titig niya at kung lilingon pa ako ay baka masuway ko ang sarili ko.
Yes, inaamin kong mahal ko parin siya. Matagal ko nang alam iyon at binaon ko lang sa limot dahil ang akala ko hindi na kami magkikita pang muli. But the past years, I always wanted him to find me or us. I always wanted him to just show up even just from afar. I love him even though he caused me so much pain and trauma. I love him even though I almost lost myself. At ayokong sa huli, kapag nalaman niya ang tungkol sa nararamdaman ko, magkamali na naman ako. Baka... Baka may plano na naman siyang gamitin ako dahil alam niyang may anak kami at kunin niya iyon sa akin. I lost a child and I don't want to lost one.
Magsasalita pa sana siya nang kumatok na ang sekretarya niya para ipatawag siya sa meeting. Nagpaalam siya sa akin at sa anak ko. Nang tuluyan na siyang makalabas, doon sunod-sunod na tumulo ang luha ko. I wiped it immediately scared that my son might see me crying. Bumuntong hininga ako at tumayo. Lumapit ako sa glass wall ng office niya at tinignan ang mga naglalakihang building sa labas. My heart feels heavy again and the view in front of me gives comfort.
Gusto kong tumakas. Iyon talaga ang plano ko kaya sumama ako dito. I brought my money. Lahat ng mga kailangan ko sa pag alis ay nasa bag ko. Tatakasan ko si Zoren dala ang anak ko. But there's a part of me that wants to stay. That was hoping for a chance na magbuo kami at magkaayos ni Zoren. Pero dahil sa galit ko sa kaniya, hindi ko kaya. Ayokong masaktan ulit. May anak na siya at kahit sabihin niyang hindi siya kasal, alam kong mali kapag sinunod ko ang sinasabi ng puso ko.
Napabaling ako sa pinto ng opisina ni Zoren nang bumukas iyon. Mula doon, pumasok ang isang batang babae at ang asawa niya. I don't remember her name. She's wearing an all black suite with her hair on a high ponytail and her black stilettos. Hawak-hawak niya ang anak niya sa kabilang kamay at mariin akong tinignan sunod ay bumaba ang tingin niya sa anak ko.
"What the hell are you doing here?" she asked with those glaring eyes on me.
Bumuntong hininga ako at hinarap siya. Pilit na kumakawala ang anak niya dahil gusto niyang makipag-laro sa anak ko ngunit ayaw niya itong bitawan.
I chuckled. "Ask your husband because I don't even know why am I here, too."
She greeted his teeth. Lumapit ako sa sofa at umupo doon habanh tinitignan ang anak kong walang pakealam na naglalaro.
"Hindi ka parin talaga nadadala, 'no? You're still so desperate! Ginamit ka ng asawa ko at ngayon bumalik ka para ano? Magpagamit ulit?"
"And you think I am that fucking stupid to brought myself here and let myself to be used, huh? Nandito ako dahil ayaw akong pakawalan ng asawa mo. I was about to leave but his men abducted me on the airport."
Hindi siya nakasagot. Nanlilisik parin ang mga mata niya. Tinignan ko ang mga bata. Binitawan niya ang anak niya at hinayaang makipag laro sa anak ko.
"You should go at magpakalayo na kayo ng anak mo, Thalia. Don't ever come back. You're ruining someone's family."
