Chapter 2
"Wear this. "
Napatingin ako sa isang T-shirt na iniabot niya sa akin at sweatpants. I was in his room right now and I don't know kung bakit ako sumama sa kaniya. Medyo malayo ang room na tinutuluyan niya sa bar kung saan ang party. Siguro dahil sa hindi parin nag si-sink-in sa utak ko ang nangyari kanina ay sumama nalang ako sa kaniya.
I bit my lower lip and my face heated when I saw an underwear on his bed it was a pare of black brassiere and panty. Bakit meron siya niyan?
Kinuha ko ang T-shirt at sweatpants mula sa kamay niya at tumayo para mag tungo sa bathroom. I sigh heavily then looked myself on the mirror. I was now wearing my floral dress na kinuha niya kanina kung saan ko iniwan ito together with my flat shoes. I don't know why would I need to change my clothes into T-shirt.
I took a shower for almost thirty minutes and wear the t-shirt and sweatpants that he gave me. I think it was his shirt. Paglabas ko nang bathroom ay wala na siya sa silid kaya naman inilibot ang paningin ko para hanapin siya. But why am I looking for him? I can just went out of his room para maka uwi na ako.
Kinagat ko ang ibabang labi ko at nagtungo sa pinto. Baka hinahanap na rin ako ng mga kaibigan ko. Kailangan ko na rin umuwi dahil may lesson plan pa akong gagawin para sa susunod na lesson na idi-discuss ko. But for fucking sake, I was about to open the door when I heard a baritone voice behind me.
"Where are you going?" malamig na tanong ni Zoren.
I closed my eyes and took a deep breath. Why am I fucking nervous?! Uuwi lang naman ako!
Hinarap ko siya at para akong matutunaw sa walang emosyong titig niya sa akin. He's now wearing a plain white shirt and black sweatpants. He's hair is kinda wet so I think he went out on a shower too. I cleared my throat and face him with determination like I'm not feeling nervous and conscious with his damn stare.
"I need to go. Thank you nga pala kanina." sagot ko habang pinaglalaruan ang mga daliri ko. Tinignan niya iyon kaya itinigil ko ang paglalaro sa daliri ko. He stared at me again.
"You can't."
Two words but it makes my world stop. Ano raw? Hindi ako pwedeng umuwi? My lips parted in shock.
"W-What?" nauutal na tanong ko.
Naglakad siya patungo sa couch at umupo doon. Pinaglaruan niya ang kaniyang mga labi gamit ang daliri niya habang nakatingin sa akin.
"You can't go home." walang emosyong sagot niya.
I laughed sarcastically and looked at him with frustration.
"No. Uuwi ako." mariing sagot ko.
"You saw me killed someone. I can't trust you. Baka mamaya ay mag sumbong ka sa mga pulis."
"Hindi ako magsusumbong!"
He smirked. "Oh, really? I thought teachers are the one who's teaching students with good attitude and moral." pinagtaasan niya ako ng kilay. "Kaya bakit hindi ka magsusumbong gayong alam mo na mali ang ginawa ko?"
"Alam mo rin na mali ang ginawa mo kaya bakit mo ginawa 'yon? Pwede mo namang suntukin ng isang beses. He didn't raped me he just... sexually harassed me." mahinang sagot ko.
"If I wasn't there do you think you can stiil call that a sexual harassment?" I was taken aback with his question. Madilim ang mga mata niyang nakakatitig sa akin. Mukhang konting kalabit ko lang sa kaniya ay mauubos na ang pasensya niya at saktan ako.
Bakit kasi ayaw niya akong pauwiin?!
He's right I can't call that sexual harassment if he didn't came. Baka nga ay na rape na ako.
