Fight to Five

IV

– Dzień dobry.

– Do siostry? – pyta młoda kobieta z recepcji. Co raz dziwnie na mnie zerka. Bez przesady, mam tylko kilka zadrapań. I nie pierwszy raz się z tym spotykam. W końcu praktycznie całe miasto mnie już z tego zna. Czyli z mojej nie najlepszej strony. Jezu minęło kilka dni. Szybko skinam głową.

Po walkach zawsze na trochę zaszywam się w mieszkaniu dopóki sprawa nie ucichnie. Dopiero wtedy wychodzę do ludzi. I kiedy obrażenia trochę się zmniejszą. Nie lubię pokazywać się w takim stanie.

– Wtem, zapraszam. Jest w swoim pokoju. – ostatni raz skinam głową ruszając wzdłuż korytarza w którym na końcu jest winda. Otworzyła się od razu. Stanęłam na przeciwko lustra patrząc się w swoje odbicie. Zadrapana warga i siniak od łuku brwiowego do kości policzkowej po prawej stronie twarzy.

Kątem oka zauważyłam starszą panią po drugiej stronie windy kiedy dźwignia się zamykała. Pospiesznie wcisnęłam guzik otwierający drzwi.

– Dziękuje bardzo.

– Ależ nie ma sprawy. – odwracam z powrotem swoje spojrzenie w lustro. Chwilę później czuję na sobie uporczywy wzrok. Tamta kobieta mi się przygląda.

– Coś nie tak?

– Nie skądże, po prostu zastanawiam się co w takim miejscu robi taka młoda dziewczyna.

– Moja siostra tu jest – mówię z wymuszonym uśmiechem. Staram się ukryć wyraźny grymas jaki odczuwam.

– Przepraszam, że o to zapytam... chłopak panią bije? To niedopuszczalne co dziś ci mężczyźni wyprawiają! – przybliżyła się trochę w moją stronę. Szepnęła do mnie. – Na pani miejscu poszłabym na policję zamknąć gnoja w więzieniu. Szeryf Miller tym się zajmuje. Polecała bym podejść z tym do niego.

Winda się zatrzymała.

Na szczęście pani nie jest na moim miejscu. – zachowałam tą uwagę dla siebie. Nie dokładając staruszce zmartwień z tym sztucznym uśmiechem kiwam głową i idę w stronę drzwi pokoju mojej siostry. Dawno nie czułam się tak... upokorzona. Pociągam za klamkę i wchodzę do pokoju.

– Heeej?– rozglądam się po pokoju w którym powinna być moja siostra. Powinna. Nie ma jej. Siadam na łóżku i czekam. Jeszcze raz się rozglądam po otoczeniu i wyciągam mój telefon. Wchodzę w konwersacje z Jacquliene.

Cholera jedna wypisywała do mnie dniami i nocami. Westchnęłam kiedy zobaczyłam ponad dwieście powiadomień.

Jac: Prosze wybacz mi.
Jac: Dobrze wiesz że mam z soba problemy
Jac: powinnas brać to pod uwagę
Jac: Dlaczego ty tak zawsze się kurwa zachowujesz?
Jac: Nie jesteś pępkiem jebanego świata Eden!
Jac: Eddy nie chcę już tak dłużej.
Jac: przepraszam
Jac: błagam wybacz mi
Jac: Wytłumaczyłam im przecież wszystko. Wiedzą, że jestem nudną i gównianą Jacquliene
Jac: Spotkajmy się, proszę! Błagam Cię!
Jac: odpisz mi
Jac: tak bardzo cie przepraszam
Jac: nienawidze siebie za to ze jestem taka głupia
Jac: czasem nie doceniam twojej przyjaźni a powinnam
Jac: nie chcę juz żyć
Jac: odpisz mi bo sie zabijw kurwa

Podstawowa zagrywka Jacquliene. Który to już raz?

Ja: Nie nakręcaj się tak do cholery. Mam własne problemy, daj mi czas.

Ja pierdole. Nie potrafiłam jej nawet olewać. Ona nie chciała ode mnie odejść. Utknęłam w błędnym kole. Tkwiłam w toksycznej relacji.

Ja: Możemy się spotkać, okej? Na jakiejś imprezie, dobra? Ale nie rób już tak więcej. Bardzo szanuję Ciebie i Twoją przyjaźń. Tylko wiedz, że nie możesz robić więcej takiego gówna bo zaczną gorzej mnie postrzegać. I tak już ze mnie kpią przez to jak wyglądam. Nie biorą mnie na poważnie. Jesteś moją bratnią duszą. Chcę Ci pomóc. Wyjdziemy z tego razem, pamiętasz? Przyjaźnimy się całe życie i wiele razy się na tobie zawiodłam. Powinnaś bardziej uważać na to co robisz. Ale jesteś moją przyjaciółką wiec zawsze Ci to wybaczałam. Myślę, że powinnaś też to wiedzieć.