Basagulera Bloom Meets The World's Four Famous SSG Officers

CHAPTER 7: Mapaglarong Halimaw

"Okay it's already 5 o'clock. Tapos kana rin sa mga gawain mo kaya pwede kanang umalis," saad nito tsaka na tuluyang tumalikod habang nakataas noo. Gusto kong batukan ito. Iyong babatukan ko ng tudo tudo gamit ang bato. Iyong talagang maalis ko ang ulo niya sa katawan niya.

Me change my brain.

Hoy tarantado! Hindi pa ito ang araw na susuko ako. Huwag kang mag-alala. Maghihigante parin ako sayo. No now seen the later (Not now but later) Tatandaan mo 'yan!

Bago ang lahat, hahanapin ko muna ang mga traidor na iyon!

"Ah Bloom! Grabi ang sipag ah, dahil sayo masasabi ng shining, shimmering, splendid ang paligid. Galing whahahaha." Pang-aasar nilang tatlo na biglang sumulpot sa likuran ko.

Mabilis naman akong lumapit sa kanila tsaka hinampas ang mga ulo nila ng bag kong dala.

"Mga baliw kayo. Nandahil sa inyo nahiyan ako sa maraming tao. Wala kayong utang na loob!" Galit kong saad sa kanila habang kinakagat ang ibabang labi na nanginginig.

“Luhh si Bloom, iiyak. Hala kayo!” Pangungutya ni Glaze habang tinuturo ang mga kasamahan niya.

Mabilis naman akong napatiyok mata sa kanila tsaka na dali-daling umalis.

"Bloom!" Rinig kong sigaw nila kaya'y mas lalo ko pang binilisan ang pagtakbo. Iyong tipo ng takbo na kahit ang sports car ay hindi ako kayang abutin.

Ah basta! Ang alam ko lang naiirita at wala ako sa modo upang harapin ang mga traidor na mukha nila. Mga bw*sit!

Tumakbo ako ng tumakbo. Hanggang sa nakapunta ako sa kung saan napapalibutan na ng mga puno ang gilid at gilid ng kalsada. Dahil sa walang tigil na pagpatak ng luha ay hindi ko na namalayang napadpad na pala ako doon.

Hindi ko na ngarin alam. Kung bakit itinungo ako ng mga paa ko rito, ako dahil narin siguro sa pag-iiwas sa mga taong nakatitig sa akin.

Hindi ko man alam kung saan ako, subalit ang paa ko ay hindi ko narin kayang e kontrol. Patuloy parin ako sa pagtakbo sa mapunong kalsada na iyon kahit paman alam kong papasok na ulit ito sa isang inabandonang kagubatan.

Parang isang itim na puno ang biglang tinamaan ng kidlat ng bigla akong matigil dahil sa isang lalaking nakaitim na humarang sa daanan ko.

Anim na metro paman ang layo ko sa kaniya ay nagsimula ng manginig ang mga tuhod ko.

Nakasuot ito ng puro itim, mula sa kulay ng buhok niya hanggang sa pang-Ninjang damit niya. Nakatago ang kalahating mukha niya sa isang itim na maskara at tanging mata niya lamang ang nakalabas.

Sa mga matipunong kamay niya makikita ang matulis na espada na kung saan ang dulo nitong ay binabalot ng kaunting dugo.

Nakatalikod ito mula sa akin habang nakatitig ito ng patagilid sa akin–hinahabol ang aktibong hininga niya.

Ganoon nalamang ang pagputok ng mga dila kong mata ng masilayan ang isang lalaki na biglang dumami.

Sumulpot pa sa likuran nito ang apat pang mga lalaki na kagaya niya ay nakasuot rin ng pang-Ninjang itim.

Sabay-sabay silang tumitig at humarap sa akin habang agrisibong tinititigan ang mga namumutla kong mukha.

Kahit puno ng panginginig ang buong katawan ay pahakbang-hakbang parin akong umatras palayo sa kanila.

Naghahabolan ang tibok na puso–ngunit pilit parin akong lumalaban sa nahihimatay na karamdaman.

"P-Parang awa n-niyo na po. M-Maawa po k-kayo. H-Hindi ko s-sinasadya." Naluluhang mga mata ko ang siyang nagbigay sa kanila ng malakas na motibasyon upang ipagpatuloy pa ang paglapit sa akin.