၂၀၁၉ ခုနှစ်။
၆နှစ်အကြာမှာတော့ လွင် မြန်မာနိုင်ငံကို ပြန်ရောက်လာခဲ့ပြီ။ အမိမြေပေါ်ကို ခြေချလိုက်သည်နှင့် နွေးထွေးခြင်းအငွေ့အသက်တွေကို တပွေ့တပိုက်ကြီး ခံစားလိုက်ရသည်။
အိမ်ကနေ ထွက်သွားတုန်းကတော့ မေမေက ဖေဖေနဲ့အတူ ကားရှေ့ခန်းမှာထိုင်ပြီး လွင့်အား တိတ်ဆိတ်စွာ လိုက်ပို့ခဲ့သည်။ အခုအိမ်ပြန်လာတဲ့အခါမှာတော့ လွင်နဲ့အတူ ကားနောက်ခန်းမှာထိုင်ပြီး လွင့်လက်ကို ထွေးဆုပ်ထားကာလွင့်မျက်နှာကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း စကားတွေတဖွဖွပြောသည်။ဖေဖေသည်လည်း ပြုံးယောင်သန်းနေသော မျက်ဝန်းများနှင့် နောက်ကြည့်မှန်ကနေခနခနလှမ်းကြည့်သည်။
ဒါဟာ လွင်သိပ်လိုချင်ခဲ့တဲ့မိသားစုဘဝလေးဆိုပေမဲ့ ဒီအပြုအမူတွေကို နေသားမကျတာကြောင့် နေရခက်စေသည်။
" မေမေ့သားငယ်က ပိန်သွားလိုက်တာ... ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေ လျော့သွားတယ် ... မျက်လုံးအရောင်လေးတွေလည်း မှိန်သွားတယ် "
" အသားကတော့ ပိုဖြူလာတယ် ... မေမေ့သားငယ်လက်ကလေးက နုဖက်နေတာပဲ "
လွင့်ရဲ့ပါးလေးကို ဖွဖွထိလိုက် ၊ လက်ကလေးတွေကို ပွတ်သပ်လိုက်ဖြင့် လွင်ဘယ်လိုတွေ ပြောင်းလဲသွားတယ်ဆိုတာကို အသေးစိတ်ကြည့်ပြီး ပြောနေသည်။
ပြောင်းလဲသွားတာက လွင်သည်ပဲမဟုတ်။ လွင်ထွက်သွားတုန်းက အသက်လေးဆယ်ကျော်သာရှိသေးတဲ့မေမေက အခုဆို အသက်ငါးဆယ်ပင်ပြည့်ပြီ။ ဖေဖေ့အသက်က ခြောက်ဆယ်ကျော်ပေါ့။ မေမေနဲ့ဖေဖေသည်လည်း အသက်အရွယ်ကွာဟသည်မဟုတ်လား။
လွင့်လက်ကို ထွေးဆုပ်ထားတဲ့မေမေ့လက်နွေးနွေးလေးတွေဟာ အားမာန်အပြည့် ရှိမနေပေ။အသားအရေလေးတွေက အရင်လို တင်းတင်းရင်းရင်း မရှိတော့ ။ ဆံပင်ဖြူလေးတစ်မျှင်တွေ့တာနဲ့ အမဲပြေးဆိုးတတ်တဲ့မေမေ့ခေါင်းမှာ ဆံခြည်မျှင်အဖြူလေးတွေ တစ်မျှင်နှစ်မျှင်မကတော့။ အမြဲမာနဂုဏ်မောက်နေတဲ့မေမေ့မျက်နှာဟာ ပကတိအေးချမ်းစွာပင်။
ဖေဖေသည်လည်း ထို့အတိုင်း။အမြဲတစေလွင့်အား မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ စူးစိုက်ကြည့်တတ်တဲ့ဖေဖေ့မျက်ဝန်းတွေဟာ အခုတော့ အေးအရိပ်တွေ ပြည့်လျက်ပင်။
