" ဒီနေရာ ဟုတ်ပါတယ် "
လူတစ်ယောက်မှ မရှိတဲ့ပြဇာတ်ရုံထဲ အူလည်လည်နဲ့ နှစ်ယောက်သားကြောင်တောင်တောင်။ လွင့်မျက်နှာကိုမျက်ထောင့်လေးကနေ ချောင်းကြည့်တာတောင် အင်မတန်တည်တင်းနေပြီဖြစ်သည်။မလိုက်ချင်တဲ့သူကို အတင်းခေါ်လာတာကြောင့် တည့်တည့်မကြည့်ရဲပေ။
" ဘယ်နားမှာလဲ မသိဘူး "
လက်မှတ်နှစ်စောင်ကို ကိုင်ရင်း တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်လုပ်နေတဲ့သူ့ကို လွင်က စိတ်ပျက်စွာကြည့်လာသည်။
" ပြန်မယ် "
ရှင်းသန့်ဦးက အမြဲစိတ်ရှုပ်စရာပင်။
ခြေလှမ်းကျဲတွေနဲ့ ပြဇာတ်ရုံထဲကထွက်လိုက်ချိန်မှာ တစ်စုံတစ်ဦးနဲ့ဝင်တိုက်မိသည်။
" သေပါပြီ "
တဖက်က အမျိုးသမီးတစ်ဦးဖြစ်ပြီး မြန်မာစကားသံထွက်လာသည်။
လွတ်လပ်ပေါ့ပါးဟန်ရှိသည့်ထိုအမျိုးသမီးကို သူ ရင်းရင်းနှီးနှီးမြင်ဖူးသည်။သိပ်ကို ရင်းရင်းနှီးနှီး။
သူဘာစကားမှမပြောဘဲ ရပ်နေမိသလို ထိုအမျိုးသမီးကလည်း စကားတစ်ခွန်းမဆိုဘဲ သူ့အားစိုက်ကြည့်နေသည်။
ပုံမှန်ဒီလိုအချိန်မှာ ရှင်းသန့်ဦးရဲ့အသံတဆာဆာကို ကြားနေရမှာ ၊ရှင်းသန့်ဦးဘာလုပ်နေသလဲ။
ချိုမြိန်ရီဝေနေသောအကြည့်တွေနဲ့ ထိုအမျိုးသမီးထံ ပျော်ဝင်နေပုံများ သတိလက်လွှတ်ပင်။နှုတ်ခမ်းတွေက ဝေဝေဆာဆာပြုံးလို့။
" Sorry "
ထိုအမျိုးသမီးက လွင့်အားကြည့်ကာပြောတော့ ရှင်းသန့်ဦးက ကြားထဲကနေ
" ရပါတယ်ခဗျ " ဟု ရယ်ကျဲကျဲဝင်ပြောသည်။
" မြန်မာတွေပဲ "
ထိုအမျိုးသမီးက လွင့်အား သိပုံမပေါ်ပေ။ ဘယ်သိလိမ့်မလဲ။ လွင်ကသာ ဓာတ်ပုံထဲမှာ မြင်ဖူးခဲ့တာမဟုတ်လား။
" ဟုတ်တယ်ဗျ ... တောင်းပန်ပါတယ်ဗျ .. ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းက မမြင်လိုက်လို့ "
" အဟင်း "
ထိုအမျိုးသမီးရယ်လိုက်တဲ့ပုံစံက တစ်ဦးတစ်ဦးအတိုင်းပင်။
