ထိုနေ့က လွင့်ဘဝရဲ့ ပထမဦးဆုံးအကြိမ် ဖေဖေမေမေတို့ကို ယုံကြည်မှုရှိရှိနဲ့ စကားပြောခဲ့သည့်နေ့။ လွင် သိပ်ကို ခိုင်မာနေခဲ့သည်။ လွင်ကြိုးစားကြည့်မယ်လို့ပြောတော့ ဖေဖေနဲ့မေမေက တဒင်္ဂတွေဝေလျက်။ လွင် နားလည်ပါတယ်။ လွင့်ကိုယုံကြည်ဖို့ခက်ခဲတယ်ဆိုတာ လွင်လက်မခံချင်လည်း လက်ခံရမှာပဲမဟုတ်လား။
ဒါပေမဲ့လေ လွင်လည်း ကိုကို့လို
ဖေဖေ၊မေမေတို့ ဂုဏ်မငယ်အောင်ကြိုးစားချင်ပါသည်။ ဒါဆို လွင့်ကိုဖေဖေနဲ့မေမေက ချစ်လာမှာမလား။ နွေးနွေးထွေးထွေးစကားတွေပြောပြီး လွင့်ကို ဂရုစိုက်လာကြမှာမလား။လွင်အချစ်ခံချင်ပါသည်။ ဂရုစိုက်ခံချင်ပါသည်။ ရင်ဘတ်သေးသေးလေးထဲက တောင်းတမိတဲ့မျှော်လင့်ချက်တွေကြောင့် လွင် လက်မလျှော့ဘဲ အခိုင်အမာတောင်းဆိုတော့ ဖေဖေနဲ့မေမေက ခက်ခက်ခဲခဲဖြင့် အခွင့်အရေးတကြိမ်ပေးခဲ့သည်။ တစ်ကြိမ်သာလျှင်...။
ဖေဖေနဲ့မေမေက အကောင်းဆုံးပံ့ပိုးပေးမှာမလို့ အကောင်းဆုံးရလဒ်သာလိုချင်သည်ဟုဆိုသည်။ လွင့်ဘက်ကလည်း အကောင်းဆုံးကြိုးစားမယ်လို့ကတိပေးထားသည်။
ဖေဖေနဲ့မေမေက ပြောထားတဲ့အတိုင်း အကောင်းဆုံးဆရာတွေကို ငှားပေးထားသည်။ အခုဆို အပေါ်ထပ်ရဲ့အစွန်ဆုံးအခန်းကလေးဆီကနေ စာကျက်သံတွေလည်း သဲ့သဲ့ကြားနေရပြီဖြစ်သည်။ လွင်စာကျက်လျှင် ဘေးအိမ်က ရေဒီယိုသံဟာ ချက်ချင်းပင် ပိတ်သွားတတ်သည်။
မမအုန်းက အဆာပြေမုန့်တစ်မျိုးပြီးတစ်မျိုးလုပ်ကာ လာပို့ပေးတတ်သည်။ မေမေက ပို့ခိုင်းတယ်ဟုဆိုသည်။ တစ်ခါတလေ ဖေဖေက လွင့်အခန်းဆီလာပြီးချောင်းကြည့်နေတတ်သည်။ဒီအဖြစ်လေးတွေကို လွင်သဘောကျမိသည်။
လွင်ဟာ အခုမှ လူ့ဘဝရဲ့အရသာကိုခံစားနေရသလိုပင်။ ကိုကိုနဲ့ဖွားမြိုင် လွင့်ကို ကြည့်နေရဲ့လားဟင်။အခုဆို လွင်လေ... ပြုံးတတ်နေပြီ။
ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေနေ့။ဦးက တနင်္ဂနွေနေ့ဆိုအိမ်မှာရှိတတ်သည်။လွင် ပြတင်းပေါက်ကိုဖွင့်ကာ တဖက်ကမ်းဆီ ချောင်းကြည့်တော့ ဦးကိုမတွေ့။ ဝရန်တာကို ထွက်ကာကြည့်တော့ ထုံးစံမပျက် အပွင့်တွေလွှမ်းခြုံထားတဲ့စက္ကူပင်အောက်မှာ စာဖတ်နေသည်။ စက္ကူပန်းတွေက ဝေနေလိုက်တာ။ဦးရှိတဲ့အရပ်မှာ ပျော်နေကြပုံပဲ။
