Saçmalık Numara| texting ✔ [Düzenlenecek]

yirmi beş

Anonim'den

Gerçekten hastanedeydik. Bir kaç saat önce Leyla ile hastaneye gelmiştik. Bizimkiler de oradaydı. Meyra ameliyattaydı. Kalbim sıkışıyordu, ona bir şey olursa diye.

Belki de vicdan azabı çekiyordum, ona görüldü attı diye engellemeseydim, ya da telefonumu yalnız bırakmasaydım bunlar olmayacaktı. Üzmeyecektim, kırmayacaktım.

Doktor ameliyathaneden çıktığında hepimiz ayaklanmıştık. ''Hata yakınları burada mı!! diye sorduğunda annesi evet demişti. Herkesin yüzünde bi endişe vardı. ''Meyra, ameliyatı başarılı geçti, normal odaya aldık odaya sırayla sadece iki kişi girerse sevinirim'' dediğinde hepimiz birbirimize sevinçle bakarak sarıldık. Kurtulmuştu, Meyra kurtulmuştu.

Herkes odanın kapısına geldiğinde ilk önce abisiyle annesi girmişti. Hala narkozun etkisinde olduğu için hiç bir şey hatırlamayacaktı. Annesiyle abisi odadan çıkınca sıra sıra herkes girdi. Sadece ben kaldığımda derin nefes alarak odaya girdim. 

Yatağa yatmış, gözleri kapalıydı. Başta sandalyeye oturup yüzünü inceledim. Çok güzeldi. Tabi benim görüşümde. Biraz sonra konuşmaya başladım.

''Meyra'' dedim ilk önce. ''Her şey için özür dilerim güzelim, her şey için'' dedim ve devam ettim. ''Gerçekten bunlardan sonra beni affedebilecek misin?'' diye sorduğumda cevap gelmedi. 

''Affetmeye çalışırım, anonim'' dediğinde gülümsedim. ''Ama beni boka ittin geri zekalı, canım acıdı , üzdün beni'' dedi gözleri hala kapalıydı. ''Özür dilerim gerçekten'' diye yalvardım ona. ''Beni affedebilirsin'' dediğimde kaşlarını çattı. ''Affedemeyebilirim, o ne yapacağımın mesajlarını atmasaydın olabilirdi'' dediğinde ona baktım. 

''Onları ben yazmadım güzelim, lütfen beni affet lütfen'' dediğimde güldü. ''Lütfü'yle evlen'' dediğinde acısı olmasa kahkaha atacaktı. 

''Bence susmalısın canım, uyuyacağım canımı yakıyorsun'' dediğinde üzüntüyle ona baktım. ''İyi uykular '' deyip odadan çıktım.

***

💝