Strażnicy Brama Czasu

Rozdział 2 Komisariat

Siedzę na krześle przed biurkiem szefa policji. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego miałabym zabierać czas samemu szefowi. Po co? Przecież na pewno ma dużo na głowie, dlaczego zwalają mu jeszcze mnie i moje kłopoty? Zresztą chwilę temu, gdzieś wyszedł.
Hhhmmm... Ciągle pamiętam twarz tej młodej policjantki, która powitała mnie przy wejściu. To właśnie ona poleciła by sprawą zajął się szef. Czyżby i tu brakowało porządnych pracowników? Równie dobrze ona sama mogła zająć się tą sprawą. Współczuje temu całemu szefowi policji. Same lenie tu pracują.
Westchnęłam.
Nic nie mogę na to poradzić, a świat od tak też się nie zmieni.
Raptem drzwi gabinetu się otworzyły i do pomieszczenia wparował wysoki mężczyzna około czterdziestu lat.
Ubrany jest w mundur policji. Potargane, kasztanowe włosy niezgrabnie opadają mu na czoło. Jego zielone oczy zdawają się być zaspane. Na pierwszy rzut oka można stwierdzić, że nie spał kilka nocy.
W ręku trzyma jakieś dokumenty. - Chyba kolejne do kolekcji.
Wygląda niemal tak samo jak wtedy, gdy poraz pierwszy go zobaczyłam w szkole. Tylko tym razem jest bardziej zamyślony, niemal nieobecny duszą.
Nie znam, jednak na tyle dobrze tego policjanta, więc obawiam się trochę jego reakcji na moje hmm... - Problemiki.
Przełykam ślinę.
Może nie będzie, aż tak źle?
- Przepraszam, że tak długo mnie nie było. Panie Włóczęga może pan już iść. - oznajmił policjantowi i odłożył dokumenty na stertę papierów. - Które tworzyły kilka wież. Masakra. I on to wszystko ogarnia? Naprawdę oddział zdaję się duży... Dlaczego, więc całą pracę musi odwalać szef?
Ściskam dłonie.
Trochę zaczyna mnie niepokoić ta sytuacja.
- Tak jest! - odrzekł policjant salutując lewą ręką, zamiast prawej.
Pan Wejker usiadł na swoim fotelu i zaczął przeglądać dokument, nad którym zapewne ślęczał od dłuższego czasu.
Hhh... Zdaję się, że nie zauważył nawet mojej obecności. Aż tak jest przepracowany?
- Dzień dobry... - powiedziałam niepewnym głosem, wybudzając go z zamyślenia.
- Dzień dobry, Sorin. - przywitał się spokojnie i wyjrzał zza papierów.
- Panie Wejker, to jakaś pomyłka. - zaczęłam się bronić. Bądź co bądź ciągle mam nadzieję, że wyjdę z tej sytuacji bez żadnego szwanku.
- Spokojnie, Sorin. Ja wiem, że ty byś czegoś takiego nie zrobiła. - powiedział nadal przeraźliwie spokojnym głosem.
- Jak to... ...pan, mi wierzy? - wydukałam nie kryjąc zdziwienia. Czyli, gdzieś na tym świecie jest sprawiedliwość.
- Oczywiście - poprawił krawat - nie sądzę, żeby wpadło ci coś takiego do głowy. - westchnął i pomasował swoją brodę.
- Ja nawet nie wiem o co się mnie podejrzewa. - powiedziałam zgodnie z prawdą. W końcu co ja mogłam robić w nocy? Chyba, że lunatykowałam... W co szczerze wątpię. Nigdy mi się to nie przytrafiło.
- To chyba częsty przypadek u mnie. Pierwsza zasada brzmi: Tłumaczy się tylko winny. - oznajmił segregując dokumenty.
- Nie rozumiem. Ma pan często takie przypadki? - to dość zaskakujące. Czyżby więcej młodych ludzi było oskarżanych za coś co w nocy zrobili, ale jednak nie zrobili?
- No cóż, powiedzmy, że miałem okazję w ciągu całego mojego dotychczasowego życia, przesłuchać więcej nastolatków w podobnym wieku do twojego. - odparł - Oczywiście skończyło się na upomnieniu, nikt nie został ukarany, aczkolwiek pan Włóczęga, tak ich nastraszył, że oczywiście już więcej nie wpadli w kłopoty. - westchnął z wyczuwalną ulgą.
- Znaczy, że mogę wrócić do szkoły? - to pytanie mnie nieco zaskoczyło, bo przeważnie starałam się unikać przychodzenia tam.
Nie lubię tego, jak wskazują na mnie palcem i wytykają mi moje rude włosy. - Na szczęście większość uczniów już dawno odpuściła sobie zaczepianie mnie w taki raniący sposób.
Nie uczę się źle, ale do dobrej uczennicy też wiele mi brakuję. Mam całkiem niezłe oceny i raczej nauczyciele mnie lubią. Nie da się jednak ukryć tego, że nauka w liceum jest strasznie męcząca, a zwłaszcza profil biologiczno-chemiczny.
- Oczywiście.
Wstałam i pośpiesznie skierowałam się ku drzwiom. - Może tym razem ich...
- A! Sorin, zajdź tu po szkole.
- Dobrze, ale... - nie dokończyłam. Drzwi gabinetu zamknęły mi się przed nosem od razu, gdy przekroczyłam próg. - Dlaczego...?