BABAMIN GÜNAHI

32 - YA KAL, YA DA GİT

"Ne kalıyorum, ne gidiyorum diyemedim.
Kalıyorum desem sebebim yoktu, gidiyorum desem ondan gitmeye cesaretim yoktu çünkü."

∆

"Tamamdır Esra hanım. Son olarak şuraya imza atmanız yeterli."

Elimde ki şu şişesini diğer elimle yaşlı gözlerimi silerken, koyacak yer bulamadığımdan olacak ki Alp aldı bir anda. Tam tepemde benden daha gergin ve her zaman ki sert surat ifadesiyle polislere kötü kötü bakarak dikiliyordu.

Benimse hiç halim yoktu.
Pes etmişçesine yorgun argın, hala hastahanede olduğumuz için kendimi bir sandalyenin üzerine bırakmış tepemde ki komiserlere imza veriyordum.

Sonuç olarak o kimliksiz kurabiye kokulu kadın az önce otopsiye gönderilmişti. Evet,kadın kurabiye kokuyordu sanki. Ölmüş cesedinden burnuma ona dokunur dokunmaz bu koku gelmişti az önce. Ve halada kokuyordu...

Anne kurabiyesi.

Ve benim adliye raporum ise temizce hazırlanılıp, suçsuz olduğumu ispatlamış olarak şuan atıyor olduğum son imza ile aslında tamamen Alp sayesinde kapanmıştı.

Onun sayesindeydi. Bunu inkar edemezdim. Çünkü ona rağmen Engin komiser bu kadar şeyin peşine düştüyse benimle alakalı,o olmasa ondan çekinmese, korkmasa başıma daha neler neler gelirdi acaba!? Belkide bu asılsız, meçhul suç benim üzerime bile kalabilirdi. Sahi herşey olabilirdi.

Ben bu hayattan artık herşeyi bekliyordum.

İmza işi de bitince "tamam." Diyerek dosyayı kapattı hemen Engin komiser ve Alp'e baktı.

"Esra hanımlık hiç bir şey kalmadı ortada. Baba Hakan Duran'ın peşine düşeceğiz biz." Dedi. Biliyordu babamı Alp'in öldürdüğünü. Yaşamadığını. Ama diğer polisler için göz boyama yapıyordu. Bu saatten sonra Hakan Duran'ı hiç kimse bulamazdı ki zaten...
Kalbimde volkanlar patlarken Alp ile göze geldik. Midem bulandı kendimden. Her seferinde babasının katiline sığınan gurursuz salak,aptal bir kızdım.

"Bizler otopsiden sonra, size dönüş yapacağız Alp bey. Otopsiden sonra, o açılacak teşhis dosyasında da Esra hanımlık bir şey yoksa tamamen ona temiz bir dosya hazırlanacak artık. Evi ise şuanlık olay yeri incelemesi olacağı için size veremeyiz. Zaten işlemler bitsin, anahtarınız teslim edilir arkadaşlar tarafından." Dedi komiser. İsterseniz o lanet evin kökü sizin olsun artık. Dedim içimden. Çünkü hem annemi,hem babamı o evde kaybetmiştim ben. Ve şimdide bu kimliksiz kadını...
Alp ise bana bakıyordu deminden beri. Bende ona. Ama boş boş ve yorgun bakıyorduk.

Sonra ise Engin komisere döndü ve onun dibine girercesine yaklaştı bir anda.

Hiç bir tepki vermeden onlara en yakın ben olduğum için izledim.

"O kadın kim,bul bana komiser. Herşeyi ortaya dök!" Dedi Alp.

Sesinin tınısı beni bile ürpertti. Ve eminim ki diğer polisleri de.

Engin komiser ürkek bir şekilde başını sallarken ben ayağıya kalktım ve Alp'in yanına doğru iki adım attım hemen.

"Gidelim mi?" Dedim baygınca bakarak.

Alp bunun üzerine Engin komisere korkunç bakışlar atmayı bırakıp yeniden bana döndü ve başını beni onaylarcasına sallayıp "gidelim." Dedi sertçe.

∆

Arabaya binmiş gidiyorduk şimdi.

ikimizde de çıt ses yoktu.

Zaten aklımda ki binbir düşünce bana yetiyordu. Hem bedenim,hem ruhum çok yorgundu. Alp ise pür dikkat yolu izlesede,arada sırada bana kaçamak bakışlar attığını görüyordum.