BABAMIN GÜNAHI

12 - ABİ

" Ödenen bedel,işlenen günahların
mabedidir!" ...

∆

Bugün kabuslarla uyanmamıştım.
Aksine bir kuş kadar hafif ve enerji doluydum bu sabah.
Erkenden kalkmış,bana verilen bu odaya dahada alışmış dolaptan kıyafet seçerek sonunda korkumuda yenmiş olarak duşa girip çıkmıştım.
Şimdi ise günlerin ardından,ilk defa aynaya bakıyordum. Kendime bakıyordum. Makyaj masasında oturmuş,bir elimde tarak saçlarımı sakince tarıya tarıya,yüzümün solgun görüntüsünü izliyordum.
Gözlerimin altı dahada çökmüştü ve yanaklarımda öyle...
Zaten zayıf bir kızdım,şimdi daha çok zayıf olmuştum.

Simsiyah gözlerim hep kederliydi, simsiyah uzun saçlarım hep gamlıydı. Beyaz tenim hüzünlü,mutsuz ve solgun....
Güzel olunduğum söylense de,ben güzel olduğumu hissetmiyordum.
Zaten güzel olmayı umursamıyordum.
Biliyordum, asıl güzellik içte olurdu.
Benim ölü bir kent olan içimin sokakları,aslında bembeyazdı. Saf,temiz,ben babamın katili değildim. Onun küçük,nazlı kızıydım...

Sabah gözümü açar açmazdan beri düşünüyordum,artık yepyeni bir ben olacaktım. Çok güçlü, savaşan,pes etmeyen,korkmayan,ve herşeye ağlamayan bir kız var edecektim Esradan.
Mutlu olacaktım.
Tertemiz bir sayfa açacaktım bu evde.

Vaktim kısıtlıydı, zaten zamanı geldiğinde Alp'e ödemesi gereken o bedeli ödeterek ya gidecek,ya ölecektim. Bu belirsizdi.
Ama şimdi mutlu olmak istiyordum sadece. Ve ben o zamana kadar, her zaman olduğu gibi yine ardıma, geçmişime takık yaşamak istemiyordum.

Alp Soydan,benim babamın katiliydi. Evet.
Ama onu tanımaya başladıkça çok merhametli, güçlü, yakışıklı, asil, haddinden fazla eli kolu uzun ve baya varlıklı bir adam olduğunu da fark etmiştim.

O bana sahip çıkıyordu sadece.
Bunu daha bugün tam olarak idrak ediyordum.
Acıyordu bana, acınacak bir durumdaydım çünkü.
Ama artık değildim işte.

Herşey bambaşka ve güzel olacaktı. Kendim için değildim.
Ben ona tutunarak,onun kanatları altında ayağıya kalkacak,ve sonra onu yere itecektim...
Ayaklarımın dibine düşecekti.
Zamanı geldiğinde canını çok yakacaktım.
Ama şimdi,onun benim acılarımı dindirmesine izin vermeliydim...

Saçlarımı tarayıp doğal bukleleri ile kendi hallerine bırakmışken, solgun yüzüme makyaj yapmaya karar verdim.
İlk adımı atacaktım. Asla güçsüz, zayıf bir kız olarak görünmeyecektim. Alp'in güvenini kazanıp,yanımda olmasına izin verip,yanında olup Orkundan alacağı intikamın gözlerimin önünde gerçekleşmesini bekleyecektim. İkimizde asıl intikamı hak eden o şerefsiz adamı aradan çıkarttığımızda,sıra bana gelecekti.
Ne yapacağımı,bilmiyordum.
Ama yapacağım şey,onu yakmalıydı.
Bu intikam en çokta beni o lanet, uzun karanlık geceye hapsettiği için olacaktı...
Gün geldiğinde,ya yanacaktım,ya yakacaktım.
Başka oluru yoktu.

Çok hafif bir makyajla,yüzümün solgunluğunu azda olmuş gidermiştim ki kapı çaldı.
İrkildim bir an.
Sonra hemen kendime kızdım.
Böyle en ufak şeyde dahi korkuyordum.
Korkmak yoktu artık! Yoktu!
Sesimi pek tuttum ve ayağıya kalktım "gel" diyerek.
İçeriye Sultan girdi. Bu sefer elinde kocaman bir kahvaltı tespisi yoktu.
Bana bakıp gülümsedi "günaydın Esra hanım, nasılsınız?" Dedi.
Başımı salladım "iyiyim Sultan abla, sen nasılsın?" Dedim aynı neşeyle.
Ona abla dememe ve bu neşene şaşırmış olacak ki kaşları havalandı.
"Abla dememde bir sorun yok değil mi?" Dedim,bende ciddice bakmıştım bu sefer.
"Yok...hayır hayır istediğiniz gibi hitap edebilirsiniz." Dedi.
Ona bir iki adım yaklaştım.
Beni baştan aşsağı süzdü.
Geldiğinden beri ağlayayan,zırlayan sefil kız yoktu karşısında artık, ve hayliyle bu onu dahada çok şaşırtmış olmalıydı.
"Hmm,o zaman ben seninde bana siz değilde adımla,veya kızımla hitap etmeni istiyorum." Dedim ve daha geniş gülümsedim.
Sultan onunla kaynaşmaya çalıştığımı anlamış olacak ki başını salladı ağır ağır ve kıkırdadı.
"Anlaşıldı,küçük hanım." Dedi.
Kaşlarımı çattım hemen.
"Yaa,herkes bana küçük diyor zaten sendemi?" Dedim sahte bir tavır alarak.
Sultan daha çok kıkırdadı.
"Küçük gözüktüğünden değil bence, bu hitap yakışıyor sana." Dedi.
Aslında bende seviyordum.
Yalan yoktu.
Özellikle Alp,küçük kız,ufaklık falan dediğinde kızamıyor bir garip oluyordum.
"Hmm?" Dedim ve gözlerinin içine baktım.
Geldiğim günden beri,psikolojim sebebiyle bu kadını çok yormuştum. Onun bir suçu yoktu ki,oda bir emir kuluydu sonuçta...
Ama ben,tertemiz bir Esraydım artık. İyiye iyi,kötüye kötüydüm...